Twoja notka też prowokuje do niejednoznacznej oceny, pomimo wielu stwierdzeń, z którymi się zgadzam; nie będę odnosić się do wszystkiego, o czym napisałeś, bo to temat na dłuższą rozmowę, ale coś dopowiem: film porusza problem szaleństwa, więc nie dziwi załamanie czysto intelektualnej perspektywy i filozoficznego dyskursu, autor bada i porusza się na granicy gatunków, moim zdaniem jest to uzasadnione, poza tym nie wiem jaki jest twój schemat kina artystycznego, z takowymi ambicjami - można mieć odmienne zdanie na ten temat, operować innymi kryteriami; co do tzw. naturalistycznych scen i obniżania w ten sposób poziomu, oj, kwestia chyba nie jest tak oczywista i prosta, zależy od interpretacji, powiązania z tematyką, indywidualnym przeżyciem widza;
no i kwestia dedykacji, stwierdzenie "nie ten poziom" wydaje mi się nie na miejscu, kwestionujesz w ten sposób prawo autora do rozmowy z w/w reżyserem na własnych zasadach, niekoniczniue zgodnych z przez ciebie wyznaczonymi ramami. To samo dotyczy symboliki i jej głębokości w filmie, jego wiarygodności itd. Nie brakuje głosów, że przy wielu kontrowersjach "Antychryst" jest przerażajacy w swej prawdziwości. Pisząc 'Cały film stara się udowodnić, że ludzie są złymi istotami, a świat, cała jego konstrukcja, włącznie z naturą jest dziełem diabła-jego "świątynią"', być może bez intencji, choć w nie do końca pozbawionej racji formie, ocierasz się o banał i nadmierne uproszczenie.

Poruszanie się na granicy gatunków o którym piszesz okazało się dla mnie jedną z większych wad tego filmu. Tak jak pisałem, w jednej konwencji działa on lepiej, w drugiej dużo gorzej. Rozumiem, że porusza on problem szaleństwa, ale dla mnie zjawiska nadprzyrodzone jakie się w nim pojawiają, prezentowane nie jako wytwór chorej wyobraźni, ale realne zdarzenia, przyczyniają się do obniżenia wartości scenariusza. Ich obecność z jednej strony była pewnie rzeczą niezwykle istotną dla reżysera i jego wizji, film nie mógł postać bez nich i są jego istotnym elementem, ale jeśli chodzi o moje postrzeganie tego obrazu, rzeczy te wprowadzały nie "konstruktywny" zamęt który sprzyja rozważaniom nad nową symboliką, a bałagan który powoduje, że rzecz wydała mi się niespójna.

To moja opinia, że sceny okrucieństwa przekraczają pewne granice. Jeżeli chodzi o granice tego co jest moralne, co nie i co 'wypada' pokazywać, kompletnie mnie to w tym wypadku nie interesuje. Granica która moim zdaniem jest tu istotna, to moment w którym obrzydzenie i odrzucający charakter obrazu powodują, że jako widz przestaję odbierać kolejne ujęcia jako nośnik symboli i przeżycie intelektualne, a rzecz na którą zwyczajnie z obrzydzenia nie chcę patrzeć. Dla mnie te sceny to pewnego rodzaju przerost formy nad treścią, jako, że ładunek emocjonalny płynie ze wstrętu, a nie przekazu myśli. Nie wierzę, że von Trier nie wiedział , że przyniesie to taki efekt i sądzę, że był to świadomy zabieg. Nie jest to rzecz jaką cenię w kinie, aczkolwiek tak jak napisałeś, zależy to od indywidualnych przeżyć czy preferencji widza.

Co do dedykacji: mój końcowy "opis" filmu i jego 'treści' jest skrócony i uproszczony, zdaję sobie z tego sprawę. Z drugiej strony wydaje mi się, że oparty jest o zdania które padają w obrazie dosłownie i po dodaniu równie skróconego opisu twórczości Rosjanina (2 zdania na opis intencji czy poszukiwań filozoficznych Tarkowskiego w jego filmach też przecież pachnie wielkim banałem)-taka uproszczona forma wystarczy na przekazanie tego jak widzę intencję dedykacji. Stwierdzeniem 'nie ten poziom' nie odmawiam prawa do dyskusji, ale zaznaczam (co napisałem też wcześniej), że dla mnie nie von Trier wychodzi z próby takiej polemiki obronną ręką. Jego o polemice decyzja- moja tej decyzji ocena. Jeżeli twórca decyduje się skontrastować w jasny dla widza sposób swoją sztukę z twórczością innej osoby, wydaje mi się normalne odnieść się do tego. Ja się odniosłem właśnie zdaniem"nie ten poziom".
Wiem, też, że jestem tu całkowicie nieobiektywny, jako, że Tarkowski to jeden z moich ulubionych twórców. Co zrobić.

to mój pierwszy post tutaj, miło, że ktoś odpisał :)

"Poruszanie się na granicy gatunków o którym piszesz okazało się dla mnie jedną z większych wad tego filmu" - ok, takie jest twoje zdanie, jakkolwiek pozwolisz, że się z tym nie zgodzę, dla mnie to przykładowo i w dosyć oczywisty sposób stanowi element gry z konwencją, oczekiwaniami odbiorcy, kwestią smaku, wartościowaniem(przede wszystkim ocena działań bohaterki z perspektywy jej narastających problemów psychicznych), poczuciem wstrętu. Tutaj mogę podjąć próbę nawiązania do
tekstów, które na tema kategorii wstrętu napisała J.Kristeva, ale może postaram sie tego tematu nadmiernie nie rozwijać, nie obciążać, by uniknąć zanudzenia ewentualnych czytelników tych komentarzy. Jedną z ciekawszych i chyba istotnych rzeczy w "Antychryście" jest balansowanie na granicy fikcji i realności - integralny składnik poruszanego w nim problemu. W każdym razie stopień realności zdarzeń, o których wspominasz, jest dla mnie mocno problematyczny i niejednoznaczny,
doprawdy trudno jest rozstrzygnąć i podzielić na kategorie, co jest realnym zdarzeniem, a co tzw. wytworem chorej wyobraźni. Nie każdy odbiorca poszukiwał w tym filmie spójności, przynajmniej w takim sensie, jakim masz na myśli i jednocześnie jest odpowiedzialny za ów "konstruktywny" zamęt który sprzyja rozważaniom nad nową symboliką - jak to określiłeś; chodzi mi tu o indywidualny wysiłek interpretacyjny widza. "Dla mnie te sceny to pewnego rodzaju przerost formy nad treścią, jako, że ładunek emocjonalny płynie ze wstrętu, a nie przekazu myśli. Nie wierzę, że von Trier nie wiedział , że przyniesie to taki efekt i sądzę, że był to świadomy zabieg" - ryzykowne stwierdzenie odnośnie prawdopodobnych intencji reżysera, dla mnie to symptom i aspekt tego, o czym była mowa wcześniej, widzę powiązania, które (imho)
wykluczają bezzasadność takiego zabiegu. Można by tu poruszyć kwestię rozbicia racjonalego dyskursu i sięgania po inną poetykę, ale to może przy innej okazji. Ojej, przecież dedykacja nie musi być wyczerpującym kontekstem interpretacyjnym i analizą poszukiwań filozoficznych, może stać się zaledwie pretekstem do ujęcia problematyki w większym lub mniejszym zbliżeniu kontekstowym, może jedynie sygnalizować i stanowić punkt wyjścia do kompletnie innych poszukiwań, rozumiem twoje
rozczarowanie, ale taka opcja również jest możliwością do przyjęcia.

"Jedną z ciekawszych i chyba istotnych rzeczy w "Antychryście" jest balansowanie na granicy fikcji i realności - integralny składnik poruszanego w nim problemu. W każdym razie stopień realności zdarzeń, o których wspominasz, jest dla mnie mocno problematyczny i niejednoznaczny,
doprawdy trudno jest rozstrzygnąć i podzielić na kategorie, co jest realnym zdarzeniem, a co tzw. wytworem chorej wyobraźni."

Tak jak pisałem wcześniej, widziałem mocne rozbicie świata realnego i wyobrażonego ale tylko kiedy zmieniała się praca kamery, ujęcia z ręki zastępowały świetne, dopracowane, chyba podrasowane komputerowo obrazy (scena w pociągu z przechodzeniem przez mostek, wtapianie się w trawę, On stojący przed domem w deszczu spadających żołędzi). W wymienionych momentach postać z majaku (zawsze jedna) przebywała sama, bądź była sam na sam ze swoimi myślami. To jedyne miejsca gdzie widziałem rozbicie między "realem" a wymysłami. Pozostałe sceny odczytywałem wprost jako realne, głównie ze względu na fakt, iż dotyczyły interakcji między bohaterami i wydarzenia wywierały na obydwoje z nich skutek. W rozmowie ze znajomą z którą byłem w kinie padło z jej strony podobne do Twojego stwierdzenie (albo tak mi się zdaje, proszę poprawiać jeśli nie), że wiele scen mogło się rozgrywać w nazwijmy to "podświadomości" bohaterów. Możliwe, że zbyt racjonalnie staram się patrzeć na nieracjonalny film, ale wydaje mi się średnio przekonujące (w dodatku nie byłem w stanie tego wywnioskować z samego obrazu), że obydwoje głównych bohaterów odbierałoby od swojej podświadomości identyczne obrazy i działało we wspólnej, powiedzmy kolektywnej świadomości dalekiej od świata realnego.

Jedynym rozwiązaniem idącym w kierunku prezentacji podświadomości, choroby umysłowej czy przemieszania rzeczywistości z fikcją jest to, że film opowiadał historię z perspektywy tylko jednej postaci. W związku z Jej śmiercią, jedyną możliwością byłoby to, że obraz przedstawiał historię z Jego oczu i ukazywał szaleństwo nie kobiety, ale postaci Willema Dafoe. Film z obrazu zła wewnątrz kobiety, zmieniałby się więc w analizę strachu mężczyzny przed nią, aczkolwiek pisząc to średnio się z takim poglądem identyfikuje. Nie szukałbym specjalnie trzeciego czy czwartego dna, chociaż zawsze biorę pod uwagę to, że twórcy nie doceniam i to co wydaje mi się nadinterpretacją było jego zamysłem.

Co do intencji reżysera ze scenami którymi większość na tym forum fascynuje się najbardziej i Twojego stwierdzenia, że to ryzykowne oceniać intencje von Triera, powiem wprost, że zarówno w tym filmie, jak i w kilku innych podejrzewam go o intencje nieczyste przy decyzjach odnośnie zamieszczania niektórych momentów. Ale to też moja prywatna opinia :)

Przemieszczenie realności / fikcji czy rzeczywistości / nierzeczywistości i - tu można dyskutować do jakiego stopnia - zakwestionowanie granicy między prawdą i kłamstwem, by tak to ująć,
widać również (a właściwie przede wszystkim) na przykładzie choroby psychicznej bohaterki filmu, ich relacji, opętaniu i zdeterminowaniu przez własną biologię itd. Modelowy materiał do przeprowadzania tego typu rozważań, obrazowanych w niejednoznaczny, momentami odpychający i wzbudzający niepokój (faktycznie przekaz emocjonalny dominuje nad racjonalizacją - nawiązałeś do tego w negatywnym sensie, dla mnie to konsekwencja przewrotnego komunikatu filmu). Kwestia nieczystych intencji - ależ możesz ryzykowne oceniać intencje von Triera, ale to w dalszym ciągu pozostaje w perspektywie twojego wartościowania i faktycznie niczego nie rozstrzyga, watpliwości i, być może, opór pozostają otwarte.

Świetna recenzja ! Teraz muszę się wybrać do kina i wtrącić swoje trzy grosze do tematu ! :)

"Techniczny majstersztyk"
Miło czytać, że Polacy(Platige Image) sobie poradzili z zadaniem ;)
Jakby nie było, od strony technicznej mieli duży, jak nie największy, wkład (bardzo ciekawy artykuł o tym jest na Stopklatkce).

http://www.stopklatka.pl/artykuly/artykul.asp?wi=55347

Co do sztucznie gadającego lisa, to zaplecze było, ale reżyser chciał żeby to właśnie w ten sposób raziło widza...


"W przypadku zwierząt raczej unika się aż tak silnego dążenia do wyrazistości, gdyż uniemożliwia to uzyskanie pełnego realizmu (mimika zwierząt nie jest nawet w połowie tak intensywna jak ludzka). Tu jednak celem reżysera, oprócz realizmu, było uzyskanie dziwnego i niepokojącego wrażenia. Wymagało to więc wymiany całego pyska lisa na wykonany w 3D. Postanowiliśmy pozostawić oryginalne uszy i oczy, resztę jednak podmienić. Dawało nam to możliwość całkowitego "przeanimowania" mówiącego lisa - podkreśla Knapik.


Lars von Trier w końcu wybrał wersję niezwykle wyrazistą i przerażającą, co w równym stopniu nieco przerysowaną."

oj! nie wolno czytać taki spoilerowatych recenzji przed obejrzeniem jakiegokolwiek fimu

Cześć, byliśmy na tym samym seansie :)

Miło przeczytać swoje myśli ubrane w czyjeś słowa :)

Nie napiszę więcej, bo chyba palce by mi się starły na wiór.

ps. Podobne myśli, ale moja ocena wyższa: 7/10!