Witam.
Jestem świeżo po seansie, i co mogę powiedzieć:

Po pierwsze: według mnie jest to studium choroby psychicznej.
Tak jak niektóre obrazy Polańskiego można uznać za studium schizofrenii, tak tutaj
można się tez czegoś doszukać.

Wyjaśnię - mamy kobietę, która zajmuje się kwestią czarownic. Wstrząsające
wydarzenie, jakim jest śmierć dziecka, połączone z jej zajęciami oraz niekoniecznie
dobrą terapią, którą prowadzi jej mąż prowadzi do tego, że zaczyna widzieć ona w sobie
zło.

Kluczowy do zrozumienia filmu jest według mnie dialog, po którym Dafoe tak się oburza.
Jego żona zaczęła uważać, że kobiety są złe. Ze istnieją czarownice i zapewne ona jest
jedną z nich. I wydaje mi się, że może tutaj chodzić o seksualność, wyjątkowo
wyeksponowaną zresztą w tym filmie. Jak widać w jednej z ostatnich scen bohaterka
obcina sobie łechtaczkę, wcześniej natomiast rozgniata jaja męża pieńkiem.

Sceny te należy rozumieć chyba symbolicznie, iż jest to 'wyzbycie się' w mniemaniu
głównej bohaterki 'zła', które w jakiś sposób związane jest z tą seksualnością.

Także generalnie film jest według mnie właśnie o tej obsesji, śmierć dziecka
doprowadziła do pojawienia się pewnego przeświadczenia o tym, że natura kobiet-
czarownic jest zła. Jak wiadomo silna wiara, adrenalina i CHAOS mogą doprowadzić do
tragedii, i tak dzieje się właśnie w tym filmie.


Nie jestem przemądrzałym znawcą kina, po prostu piszę jak odbieram ten obraz.
Zaznaczam też, że niektóre sceny (masturbacja + wytrysk krwią) naprawdę były mocne,
chociaż widziałem wiele filmów;)

Zachęcam do komentowania, jestem naprawdę ciekawy jak inni to rozumieją. Film może
mieć takie znaczenie, jakie sami mu nadamy, panuje pełna dowolność interpretacji a ja
chętnie wysłucham ludzi mających odmienne zdanie.

PS. Sorry za chaotyczność moich wypowiedzi, mam z tym problem;)