Ciekawe nawiązania. Widziałam tylko Zwierciadło i Stalkera Tarkowskiego, więc o Solaris nie mogę się wypowiadać. Zimne, eleganckie kadry wstępu i marzeń czy koszmarów niezwykle mi się podobały, końcówka dla mnie lekko zbladła (a dodatkowo nie lubię, choć rozumiem - być może na swój sposób - zamierzenie filmowania rzeczywistości w stylu Idiotów). Ale dedykacja von Triera dla Tarkowskiego mnie zaskoczyła, w ten sposób można szukać powiązań, odczytać to jako jakiś rodzaj hołdu czy polemiki. Czy von Trier potrzebuje grzać się w blasku Tarkowskiego? (choć śmiesznie to brzmi) :) Ja osobiście odbieram ich filmy zupełnie różnie, w sumie na zasadzie kontrastu - u jednego jest siła u drugiego słabość - ale to co ich łączy, w mojej opinii, to szczerość na ekranie.
Jestem świeżo po filmie tak na marginesie wspomnę. Po wyświetleniu dedykacji na ekranie pomyślałam o Zwierciadle (opowieść o matce, autobiografia? niektóre motywy filmowe) - tylko było to wg mnie ze szkodą, niedużą, dla filmu von Triera.

aha i pewne podobieństwa można wskazać do Godziny wilka Bergmana - z tym że odwrócone są role małżeńskie w szaleństwie

Ameryki nie odkryłeś skoro film zakończono dedykacją dla Tarkowskiego. Bez tej dedykacji można by dojść do podobnych wniosków (przede wszystkim Zwierciadło, Stalker). Ciekawa i twórcza dedykacja. Von Trier zrobił to, czego nie uświadczymy u Tarkowskiego, dodał coś od siebie, a mianowicie: jeżeli tego drugiego można nazwać reżyserem metafizycznym, który przy pomocy maszynerii filmowej mówi o "zmęczeniu duszy ludzkiej", to Lars von Trier dodaje więcej metaFIZYKI - naturalizm, brutalność, bezkompromisowość mieszają się z pięknymi zdjęciami i ścieżką dźwiękową. Stąd ten rozdźwięk w zachwytach z jednej strony, a odrzuceniem tego filmu przez innych. Czy można osiągnąć coś pięknego ukazując brzydotę? rozkład? chaos? Wydaje mi się, że von Trier wpisał się idealnie w nasze czasy.

Jak zobaczyłam na końcu dedykację dla Tarkowskiego, pomyślałam sobie "oho, Jędrek pewnie się teraz turla w grobie ze śmiechu". Oj, pokpił się von Trier tym całym - pożal się, Boże - "Antychrystem". Kpina byłaby nieco mniejsza, gdyby nie mieszał do tego Tarkowskiego. A tak... Ech, szkoda gadać.

a ja mysle, ze to trier sie moze ze smiechu poturlac, widzac jakie oburzenie ta dedykacja wywoluje;)

Może masz rację, bo wobec tego gniota, który popełnił, to tylko pusty śmiech mu pozostał.

dlaczego pusty? wedlug mnie to dedykacja z podwojnym dnem, i kolejny objaw specyficznego poczucia humoru artysty. niestety nie wszyscy lapia;)