Gdzie Bóg wezwał swego Antagonistę, aby oddać mu we władanie cały ziemski padół celem pogrążenia Hioba w rozpaczy? I tylko w tej księdze Szatan jest Współstwórcą, a nie tylko upadłym Niosącym Światło pierwszym z archaniołów.
Tu by leżała chyba przyczyna obłędu, nie tylko bohaterki, ale całego świata - od zawsze...
Kiedy poczynamy się z pierwotnego Trwania w Bogu, przepełniać zaczyna nas powoli narastający żal za Edenem Utraconym, którego nie znamy, ale utratę którego odczuwamy. Ból istnienia i świadomość tego towarzyszy nam do końca ziemskich zmagań, ale i tak na końcu drogi oczekuje rozpacz, bo oto nie wracamy do Źródła, jako iż jesteśmy SKAŻENI zaistnieniem w ułomnej postaci. A to przez fakt, że o ile Bóg jako praprzyczyna, owe NIECH, jest Dobrem, także in spe, to już jako Demiurg jest skażony entropią i nie można tego stanu tak po prostu nazwać Złem. Każdy bunt wydłuża drogę powrotną i zarazem oddala od źródła. Stąd najbliżej Pana zawsze były byty poczęte a nie narodzone...Przed śmiercią wzdraga zaś nie strach, lecz pierwotny lęk, że wrócimy do pierwotnej formy ze świadomością okropieństw, które nas za życia spotkały i będzie to naszym bezkresnym cierpieniem. A przecież cierpienie jest istotą bytu, tylko, że mało kto potrafi się z tym pogodzić...