Film Larsa jest z rodzaju tych, które trafiają prosto do trzewii i po obejrzeniu których czujemy pewnego rodzaju, nieokreślony niepokój, umiejscowiony w dole brzucha. Tam, gdzie kłębią się wszystkie pierwotne instynkty, gdzie pożądanie łączy się z lękiem. Część widowni (nie tylko w Cannes) nie może tego znieść, wychodzi z kina, gwiżdże, woła: nie chcemy tego gówna oglądać, to odrażające, obrzydliwe, porno, epatowanie okrucieństwem, skandal, kicz. Inna część klaszcze i zachwyca się: to wspaniały symboliczny obraz, poszukajmy tych symboli, rozgryźmy go klatka po klatce, a może nadajmy mu sens na nowo, doszukajmy się odniesień do chrześcijaństwa, Biblii, okultyzmu, feminizmu, naturalizmu, mizoginizmu, Younga, tarota, fokstrota itp. Możemy się obrażać na Triera i instynktownie odrzucać jego obrazoburcze teorie, możemy też próbować „zagadać” poczciwego Larsa używając intelektualnych sztuczek. W efekcie jednak i tak będzie nas coś uporczywie ugniatać. Jak np.” źle dopasowany bucik”? I za to kocham Larsa von Triera.