Początek filmu wróży dobrze, gdy prędkość i precyzja działań bohaterów wzmagają nasze skupienie. Niepozbawione humoru polowanie na zwierza oswaja z dżunglą, która jest miejscem akcji przez ? filmu. Nie przyzwyczajamy się natomiast przez większą część obrazu do wyglądu postaci, zainteresowani tatuażami, biżuterią, fryzurami tkwimy w ośrodku minionej cywilizacji, nie wiedząc, czym obwieszali się nasi Polanie. Brakuje mi tej wiedzy, bo wspomnienie białych tunik, w których na święta chadzali przodkowie oraz postrzyżyny dziewięciolatków wypadają przy obrządkach Majów dość blado. Nie wykluczam, że chadzanie w niedźwiedziej skórze wyglądało efektownie, jednak myślę, że krwi dostatecznie nie grzało. W ?Apocalypto?, mimo że wszyscy chodzą prawie nago, zachowano przyjemną dla oka estetykę dzięki pieczołowicie odtworzonego uposażenia kobiet i mężczyzn.
Tytuł filmu na wyrost sugeruje, że mamy do czynienia z upadkiem cywilizacji. Chodzi tylko o ludność dwóch plemion, która ginie z rąk Majów. A sami Majowie dożywają końca filmu skazani na wiarę w przepowiednię o własnym upadku. Dlatego ci, którzy myślą, że to będzie spektakularna zagłada wysoko ucywilizowanego ludu, oglądając film zawiodą się.
Kilkakrotnie w toku akcji filmu Gibson maluje katastrofizm i sytuację schyłku. Zarówno główny bohater, jak i jego najbliżsi ocierają się o śmierć, uchodząc prawie cudem. Wiele przedstawionych w filmie postaw uczy o okrucieństwie. Brak empatii i bezwzględność oznacza koniec solidarności i rozpad. Grupa oprawców, którymi stali się wojownicy Majów, sprowadza swój lud na drogę zagłady. Inaczej jest w społecznościach skazanych na walkę o przetrwanie - ich bój oznacza egzamin, który ?Apocalypto? stara się właśnie opisać.