Wszystko spowija mgła, ciężko unosząca się nad wodą. Chwilę zajmuje nam odkrycie, że znajdujemy się na barce, powoli przewożącej pasażerów z jednego brzegu na drugi. Trwają - zamknięci w swoich samochodach albo wpatrując się w dal zza barierek na pokładzie. W tym zawieszeniu rodzą się niespieszne rozmowy. W jednym samochodzie para się kłóci, w drugim namiętnie całuje. Obrazy z życia obcych sobie ludzi, zgromadzonych w jednym miejscu, przepływają przed naszymi oczami, a następnie zanurzają się w wodnej toni.

Na pokładzie promu grupa pasażerów przeprawia się przez rzekę z jednego brzegu na drugi. Niektórzy z podróżujących owijają się w ciszę i obserwują nieznanych sobie współtowarzyszy podróży lub kontemplują krajobrazy. Inni rozmawiają, być może po to, by ożywić podróż i przyspieszyć czas. Podróż po wodach wydaje się rozszerzać, brzeg docelowy oddala się, wielkość przestrzeni jest zamazana. Sam ruch jest być może jedynym pewnikiem.