Któż choć prze chwilę nie chciałby znaleźć się na miejscu tytułowego Arthura? Nie wierzę, że
nikt. Oczywiście nie mam tu akurat na myśli ekstrawaganckiego podejścia do życia głównego
bohatera, a tylko i wyłącznie bogactwa w jakim się on znajduje, co za tym idzie, możliwości
jakie dzięki temu posiada. Bo pewnie ''fajniej'' w taki sposób się żyje, ale czy na pewno łatwiej,
skoro nigdy nie zaznało się podstawowych czynności jakie każdy człowiek powinien posiadać?
Arthur to takie duże dziecko o ekscentrycznym zachowaniu i noszeniu się wszędzie i zawsze.
Osobiście nic do takich ludzi nie mam, ale w kraju takim jak nasz, gdzie człowiek musi umieć
więcej niż się od niego wymaga, musi być w pełni zaradnym i nie oszukujmy się, musi umieć
choć w minimalnym stopniu kombinować żeby osiągnąć więcej niż podstawy w swej
egzystencji, ktoś taki jak dziwak Bach może być odrażający i irytujący dla wielu widzów.
Lecz tak prawdę mówiąc to niczym nadzwyczajnym ten film, a już na pewno ta KOMEDIA nas
nie zaskakuje. Gdyby właśnie nie styl życia głównego, ale przede wszystkim udany sarkazm lub
cięty język, jak kto woli, to nie uznałbym całości nawet na taką ocenę. Największym atutem jest
tu metamorfoza przyszłego dziedzica fortuny. Może wydać się to banalne, ale uruchamia to tym
samym odruchy ludzkie jakie drzemią w każdym z nas, no może w niektórych nieco głębiej.
Poza wspomnianym językiem Arthura, który często na prawdę może zwalić z nóg, jest też sporo
prawdy w jego wypowiedziach. Z praktyki wystawię mu jeden na góra dwa, ale z teorii już
zdecydowanie wyżej. Niestety poza nim samym już nic tu nie jest zabawne, a inne postaci mnie
drażnią bardziej niż on sam. Z całej grupy bogaczy on jeszcze błyszczy. Reszta ... jest żałosna.
Ale i tak najjaśniejszą gwiazdą filmu jest Hellen Mirren. Na prawdę świetna kreacja. Wydaje
się ciągle w cieniu dziecka które niańczy, ale dla mnie to ona gra pierwsze skrzypce. Co do
osoby dla której ''cudak'' postanawia się zmienić, to grana przez Gretę Gerwig Naomi, niestety
do mnie nie przemawia. Gdzieś tak jako niejako i nieprzekonująco.
Mamy tu przykład mało śmiesznej komedii, z morałem, że jeżeli chcemy to możemy dużo?, z
irytującym, rozwydrzonym dużym dzieciakiem, potrafiącym chyba wszystko obrócić w żart, które
niektórym przypadnie do gustu, a innych wręcz odstraszy swoją naturą i tokiem myślenia.
Russell Brand wykonuje swą pracę na planie też z różnym skutkiem, ale na pewno nie jest to
skutek beznadziejny. Film ogólnie przeciętny ze sprawiedliwą oceną 5/10.
Pozdrawiam