Myślę, że jesteś zawiedziony, bo wątek miłości rzeczywiście był najbardziej wyeksponowany, a w "Atlasie..." kryje się znacznie więcej drobniejszych myśli.

[spoilery]
Skoro już piszesz o wątku Cavendisha: zabawna scena "Soylent Green is people" nabiera całkiem upiornego wydźwięku w zestawieniu z historią Sonmi...
Albo Frobisher zastanawiający się nad poderżnięciem gardła śpiącemu Ayrsowi w zestawieniu z Zachrym, który na zastanawianiu się nie skończył.
[koniec spoilerów]

nie, ten film nie ma głównego, rewolucyjnego przesłania, ale jest układanką ukazującą ludzką naturę. tylko tyle i aż tyle.

może być tak jak piszesz, współczesne kino raczej rzadko pokazuje wielowymiarowe historie i przez to "Atlas.." może wydawać mi się infantylny bo skupiam się na nie właściwych elementach lub dostrzegam tych elementów zbyt mało. Może jak kiedyś pojawi się w wypożyczaniach, obejrzę drugi raz w domowym zaciszu i dojrzę coś więcej niż historię o potrzebie kochania i bycia kochanym :) ale póki co jestem zawiedziony

no niestety, troszkę za dużo w tym filmie o kochaniu, w porównaniu z książką chociażby (w książce Zachry ma 16 lat i jego relacja z Meronym to powolne budowanie zaufania, nie miłości; relacja pomiędzy Sonmi i Changiem nie jest tak oczywista i o wiele bardziej tragiczna dla Sonmi, Ewing marzy o powrocie do Tildy ale nie widzimy ich spotkania, stosunek Frobishera do Sixsmitha jest subtelniej przedstawiony i oparty na niedopowiedzeniach itd.). Trudno się jednak dziwić, to 100-milionowy film, który miał trafić do masowego widza, taki wątek przewodni był potrzebny. Cieszę się jednak, że na tym Wachowscy i Tykwer nie poprzestali.