film z początku może wydawać się nudny, ckliwy, jednak dalsze rozwinięcie akcji; wielka symboliczna, dynamiczna walka wszystkich i zakończenie... co do thora, element humorystyczny, czasami przerysowany, co nie zmienia faktu, ze zabawny, ale nie mogłam patrzec, co się z nim stało. tu zawsze powaga idzie z ogromną dawką humoru, wielkie walki z komicznymi popisami bohaterów.

zakończenie oczywiście totalnie rozbrajające emocjonalnie. z jednej strony wiadomo, że to było przeznaczone właśnie to tonyemu, mężny, bohaterski, dał kolejny przykład swojej wielkości i heroizmowi, ale nie pogodzę się z tym. do tego nat, kapitan oraz swiadomosc, ze to koniec (a do tego jesteśmy zostawieni z nieścisłościami jak: gdzie jest loki? jakim cudem nebula zabiła sama siebie z przeszłości i nadal żyje? co z kapitanem?) i jesteśmy doprowadzeni do łez.

mamy zaserwowaną niesamowitą opowieść o wielkich poświeceniach, o wierze w siebie, o odnajdywaniu nadziei będąc w największej rozpaczy, o niesamowicie silnej przyjaźni, miłości. nieprzewidywalna podróż w czasie, nostalgiczna, sentymentalna. bitwa nadająca taki wydźwięk, że jesteśmy aż przytłoczeni, w dobrym tego słowa znaczeniu, gdy wszyscy po kolei stają do bitwy i też jej następstwami.

groteskowa uczta dla oczu, uszu i duszy. jednak zastanawiające jest w jakim momencie filmy marvela przestały być zabawną rozrywką zmieszaną z podniosłymi czynami, a zaczęły być doszczętnie grającymi na emocjach wyciskaczami łez