oceniłabym go pewnie jako naprawdę dobry. Tymczasem akurat wobec tego reżysera mam bardzo wysokie wymagania, którym 'Azyl' nie sprostał, i choć jest to dobry film, to niestety nie 'naprawdę dobry', lecz 'zaledwie dobry'. Zrealizowany technicznie bez zarzutu, we wnętrzu wspaniałego, poruszającego wyobraźnię domu, jest jednak obarczony niewybaczalnym w moich oczach grzechem przewidywalności fabuły. Jodie Foster pozwala sobie co prawda na jedną łzę, ale jej bohaterka jest tak stanowcza i opanowana, że z góry wiadomo, iż bandycki skok nie będzie żadnym spacerkiem po parku, lecz raczej drogą do zatracenia. Drugim samobójczym golem Finchera jest obecność 'przyzwoitego przestępcy' - w osobie Foresta Whitakera - niemal równoznaczna z uspokajającym klepnięciem w ramię: 'everything is gonna be allright'. Zarzucam reżyserowi, że po wywołujących wulkany emocji 'Siedem' i 'Fight Club', zrobił film, który jest po prostu nazbyt 'safe'. Innymi słowy: nie ma powodów do paniki, bo ten 'panic room' okazuje się być w istocie 'safe room'. I napięcie pryska.