(...) W „Bólu i blasku” ponownie przecinają się ścieżki reżysera i Antonio Banderasa. Na przestrzeni lat pochodzący z Malagi aktor stał się dla Almodóvara tym, kim Marcello Mastroianni był dla Felliniego. Oglądamy Banderasa w tyleż brawurowej, co zaskakującej roli – zupełnie innej niż te, które znamy ze wspomnianej „Skóry...” (2011), „Matadora” (1986) czy „Prawa pożądania” (’87). Ulubieniec reżysera nie tworzy w „Bólu i blasku” postaci ani zasługującej na potępienie, ani nawet targanej jakimiś straszliwymi namiętnościami. Jego kreacja jest dość chłodna i ospała – Salvador to artysta udręczony i lubiący izolować się od ludzi. Większość jego emocji nie zostaje wypowiedzianych wprost. Kipi od afektów tylko jedna scena: ta, kiedy Salvadorowi udaje się spotkać ze swoim byłym partnerem, dziś już ojcem dwóch synów. Nie ma to jednak oznaczać, że występ Banderasa nudzi lub rozczarowuje. Salvador udziela lekcji swemu byłemu aktorowi, który wraca na scenę po latach artystycznej posuchy, i doradza mu: „nie nadużywaj łez, unikaj sentymentalizmu”. Grający fikcyjnego Pedro aktor też stroni od melodramatyzmu, a powierzchowne emocje odkłada na bok. Odsłania tym samym najczulsze punkty samego siebie, pokazuje się ze strony, jakiej dotąd nie znaliśmy. Już teraz mówi się o deszczu nagród, które pod koniec roku spłyną na Banderasa.

Opowiada Almodóvar o otwieraniu pudełka ze wspomnieniami – czasem też tymi, które wolelibyśmy wyprzeć z pamięci. Opowiada o samotności, bolesnych powrotach do przeszłości, o dzieciństwie niby idyllicznym, ale niedoskonałym, naznaczonym głęboką skazą. Wreszcie ważnym dla reżysera tematem pozostaje pierwsza miłość: fizyczna – do przystojnego mężczyzny – i abstrakcyjna, do kina. Cieszę się, że dziś, w 2019 roku kocha Almodóvar i filmy, i swoich bohaterów równie bardzo, jak trzydzieści lat temu.

Pełna recenzja: We'll Always Have the Movies
na WordPressie