Przepiękny, mądry, wzrusząjący obraz - refleksja nad życiem, przemijaniem, emocjami, wartościami. Film pełen barw, emocji, z wolnym tempem narracji,
praktycznie bez akcji, rozbudowanych dialogów, który broni się klimatem, postaciami zagranymi genialnie, nie ma słabych punktów w grze aktorskiej.
Antonio Banderas w rozmowie z matką - wielki, wzruszający, wielki w każdej innej scenie. W tym filmie brak agresji, rężyser buduje postaci z czułością, tkliwością, pełen tolerancji, refleksji. Na tych z którymi zetknął go los w niekoniecznie pozbawionych bólu i rozczarowania okolicznościach patrzy z mądrością i dystansem i pokorą. O ileż piękniejszy byłby świat gdybyśmy mogli nań patrzeć oczami reżysera.
Na ten piękny obraz pracuje wszystko: gra, zdjęcia, muzyka, scenografia.
Scenariusz, który zakłada cofanie się bohatera w sceny z dzieciństwa zrealizowany genialnie, ciężko napisać co jest tego zasługą, ale w momencie przeniesienia nas w czasie już jesteśmy w środku sceny, nie ma potrzeby oswajając się z nowym czasem tak mocno wsiąkamy w nową rzeczywistość, nowy obraz - beztroskiego prania i zabawy nad wodą czy upalnego, zmysłowego dnia w pełnej słońca i cieni jaskini. Powrót do bohatera starego, wyciszonego, doświadczonego nie jest bolesny- wracamy do człowieka mądrego, spokojnego, dobrego, który wzrusza i roztkliwia.