Film może i nie jest zły,wielu z Was ocenia go wysoko.
Dla mnie jednak dyskwalifikuje go i jest ogromnie irytująca postać matki (bez niej nie byłoby jednak filmu, bo właśnie jej postawa jest filarem scenariusza)
Sama bałam się w dzieciństwie "potworów", zmyślonych, wydumanych, miałam bardzo bujną wyobraźnię, za którą jestem teraz bardzo wdzięczna losowi bo pozwala mi tworzyć (maluję obrazy). Stoczyłam jednak długą i trudną walkę ze swoimi demonami, horrory które teraz uwielbiam były paradoksalnie moją terapią wstrząsową. Brzmi to pewnie dla wielu irracjonalnie, u mnie podziałało. To tak jak chorych na arachnofobię przyzwyczaja się powolutku do pająków, najpierw sztucznych, potem malutkich a na końcu szczęśliwcy którzy terapię ukończą mogą nawet pająka wziąć do ręki:) Ja w dzieciństwie zbyt słabo izolowana byłam od strasznych obrazów, mieliśmy naprawdę malutkie mieszkanie i słyszałam każdy oglądany przez rodziców film i płytę ( "Zoolook" J.M. Jarre'a przyprawiało mnie o gęsią skórkę, a obrazy które wtedy widziałam w wyobraźni były żywcem wyjęte z obrazów Zdzisława Beksińskiego, którego twórczość znam dziś na pamięć i bardzo cenię) Sama jestem dziś matką 10-letniego syna i jestem przekonana, że wrażliwe dziecko należy jak najdłużej chronić przed strasznymi obrazami, muzyką, sztuką, filmami, bo to zapładnia jego umysł w stopniu niewyobrażalnie większym niż człowieka dorosłego. Wracając do meritum. Matka, która z uporem maniaka straszy dziecko powinna być leczona w zakładzie psychiatrycznym, dlatego ten film tak mnie irytuje i chyba nie umiem go obiektywnie ocenić, bo patrzę na niego przez pryzmat własnych doświadczeń:) Dla tych, którzy takich doświadczeń nie mieli, może być ciekawy, ja jednak oglądając go na każdym kroku czułam niechęć do bohaterki.