W swoim debiutanckim filmie, Jennifer Kent główny nacisk stawia na podróż w głąb ludzkiego umysłu, a eksperyment swój wykonuje na dwójce bohaterów, matce i 6-letnim synu, ukazując jak wspólne cierpienie i wypełnianie się lękami, zrodzonymi w przeszłości, może wpłynąć na rodzinne więzi i relacje.
Trauma małego chłopca zamkniętego w swoim świecie niepokoju, gdzie co rusz słychać i czuć strach czający się chociażby w szafie, odtrąconego przez własną matkę, z każdą następną koszmarną nocą, coraz bardziej odbija się na psychice rodzicielki.
Samuel staje się niebezpieczny, agresywny, jest zagrożeniem dla rówieśników. Amelia natomiast, nie potrafi sobie z tym zjawiskiem poradzić, nie ma pojęcia jak zapanować nad emocjami dziecka, gdyż sama ma poważne problemy ze swoją osobowością. Gdy w jej ręce wpada książka dla dzieci ''do poduszki'' o tajemniczym Babadook’u, upiornej i przerażającej postaci, ciśnienie krwi kobiety gwałtownie wzrasta, a umysł zaczyna ''siadać''. W każdej kolejnej scenie, Amelia będzie przypominać już tylko kogoś na skraju obłędu, kogoś ''lunatykującego'', pomiędzy psychozą, a rzeczywistością …
''Babadook'' nie jest klasycznym horrorem, a bardziej dramatem psychologicznym, bazującym na wytartych elementach gatunku grozy. Mara dzieciństwa, którą ciągle dostrzega Samuel (w sumie to ciągle jest jeszcze dzieciakiem), buduje między nim, a matką, dodatkową nieprzyjazną barierę emocjonalną. Można otwarcie stwierdzić, że Amelia obwinia 6-latka za śmierć jego ojca i zapomina, że tylko on jej pozostał. Czasu nie cofnie i jeśli chce odzyskać chłopaka, a więc ratować jego i siebie, wszystkie złe moce powinna zamknąć gdzieś głęboko w piwnicy.
Film podkreśla jak wpływ tragedii ''z wczoraj'', może niszczyć ''dziś'' i ''jutro''. Bagaż niedobrych doświadczeń, wlekący się latami, ma prawo odłożyć się gdzieś głęboko pod warstwami wspomnień. Unieszczęśliwiamy wszystko i wszystkich wokół, z własną osobą na czele. W przypadku Amelii, zanim dotrze ona do właściwych wyborów, przebrnie przez ciernistą drogę, usianą strachem, bólem, zagubieniem i mnóstwem innych pułapek.
Kent jednak nie mówi wprost, czy cień krążący po domu stającym się azylem dla Amelii i Samuela, to wytwór wyobraźni tego drugiego, czy wymysł zamknięcia się w skorupie przeszłości tej pierwszej. Babadook może być przecież wszystkim. Każdy z nas posiada takiego Babadook’a, gdy wyczuwa lęk przed nieznanym.
Australijska twórczyni doskonale żongluje emocjami przepływającymi przez główne postacie. Mimo tradycyjnych chwytów w stylu gasnące światło, zaciemnione kąty, mroczny przerażający głos, film może sprawić dreszcze u widza. Tanie wykorzystanie ''materiału'', wcale nie ujmuje temu dramato-horrorowi, a wręcz przeciwnie, dodaje mu mocy, i nawet widząc, że poruszany temat, nie należy w kinie do najświeższych, ''Babadooka'' ogląda się z wielkim zaciekawieniem. Oczywiście szukający bardziej konwencjonalnych jak na horror krwawych zagrywek, będą zawiedzeni i zanudzeni tą produkcją.
Motorem napędowym filmu jest aktorstwo stojące na wysokim poziomie, zwłaszcza Essie Davis, która jest obłędnie wiarygodna, prezentuje się świetnie. Kobieta rzuca emocjami jak tylko chce; raz szarpie się ze złością, innym razem umiera przed strachem, a za chwilę jest absolutnie nieprzewidywalna w działaniu. Balansuje na granicy szaleństwa… Wcale nie gorzej zagrał Noah Wiseman, który umiejętnie stara się być najgorszym pod słońcem upiorem. Są sceny, gdy jego krzyk w połączeniu z inteligentną manipulacją, mogą wyzwolić w człowieku odruchy mocnego poirytowania. Ktoś rzuci: ''ja bym pokazał takiemu bachorowi….''.
Tło wypełnione osobami trzecimi, to zwyczajny standard, nic konkretnego, czyli siostra Amelii, która odsuwa się ze swoją rodziną jak najdalej, szkoła, chcąca jeszcze bardziej wyalienować Samuela i pomoc społeczna, wyglądająca co najwyżej na kuriozalną. Jedynie sąsiadka z Parkinsonem, przejawia jakieś objawy zainteresowania matką i jej pociechą.
Sięgając po ''Babadooka'' musimy liczyć z zupełnym przeciwieństwem rasowego proamerykańskiego horroru. Wszystko co jest tu budowane, robione jest w sposób subtelny, nienachlany, a przy tym konkretny. Dobry klimat tworzony jest nie tylko przy pomocy muzyki, zdjęć i kunsztu scenicznego, ale przede wszystkim dzięki dialogowi. Rzadko się również zdarza, aby dwójka głównych bohaterów, zarówno tak potężnie drażniła co i fascynowała. Duszna atmosfera, wszechobecne lęki, demony przeszłości tworzą obraz zawieszony gdzieś pomiędzy grozą, a psychodelą. Za taki film, i taki debiut, musi być przynajmniej solidne 7/10.