Witam.
Wczoraj obejrzałem ten film w kinie i muszę przyznać że nie nastawiałem sie na rewelację po poprzednich filmach, które jak mi się wydawało wyczerpały temat. Myliłem się jednak. Film o znaczącym tytule. Mamy tu wszystko, brak porozumienia na poziomie stosunków w rodzinie, dodatkowo ten spowodowany bariera językową, i pięknie przedstawione różnice kulturowe. Ubóstwo ludzi z Maroka, zestawione z przepychem technologicznym Japonii, do tego ten Meksyk. Wiele scen przedstawiających z humorem najróżniejsze problemy ludzi. Najbardziej podobało mi się to że reżyser w tak naturalistyczny sposób ujawniał nam uczucia bohaterów. Do tego dochodzą te kontrasty; Susan staje przed koniecznością przebywania w tak dramatycznych warunkach, choć wcześniej nie mogła nawet napić się Coli z lodem; dziewczyna z Japonii ma problemy w kontaktach z otoczeniem spowodowane chorobą mimo ze żyje w nowoczesnym kraju. Niektóre sceny w tym filmie są po prostu piękne, jak chociażby ten moment kiedy dziewczyna huśta się na huśtawce po zażyciu narkotyków, hipnotyzująca muzyka dopełnia reszty. Inne natomiast sprawiają że łzy same cisną się do oczu np kiedy Richard zostaje sam w chacie z Susan a potem piękna scena kiedy rozmawia z synkiem przez telefon. Zwykłe uczucia zwykłych ludzi pokazane w najzwyklejszy sposób. Myślę że najważniejsze co powinniśmy wynieść z tego filmu to właśnie to że człowiek żyjący w swoim kraju nie jest w stanie ogarnąć tego jak bardzo się między sobą różnimy, zaledwie kilka krajów a tak wiele różnic. Nawet nie mówię tu o barierze językowej, ale o sposobie postrzegania świata jaki został nam wpojony od dzieciństwa ze względu na to co nas otacza. To co dla nas wydaje się dziwne bądź odrażające dla innych jest codziennością życia.
Podsumowując. Najlepszy film jaki widziałem w tym roku i jeden z lepszych jakie widziałem w życiu. Jeśli ktoś lubi filmy skłaniające do myślenia, zastanowienia się nad sobą, nad światem i sensem jego istnienia to serdecznie polecam.