Jedni piszą, ze ogolnie spoko, inni, ze dno i pół kilometra mułu. Albo jeszcze lepiej- film mogą oglądać tylko ameby umysłowe. Czepiają się Stuhra. Jest on artysta, to fakt. Myśle, ze gdyby mu na chleb brakowało to nie przyjąłby tej roli gdyby widział w niej sprzeczność ze swoimi poglądami. Czy film promuje wulgaryzm i przemoc? Nie powiedziałabym. Myśle, ze ja tylko ukazuje. Może nie ma tu głębokiej analizy psychologicznej bohaterów, ale świetnie pokazuje wybory i problemy z którymi trzeba się zmierzyć. Paweł- zabił ojca. Nie dlatego, ze był zły. Był na tyle silny psychicznie, by rozprawić się z oprawca swoich najbliższych. Może jego dorosłe życie wyglądało tak, dlatego, ze nie poczuł od rodziny wystarczającego zrozumienia i usprawiedliwienia dla swojego czynu, lub sam nigdy sobie nie wybaczyl. Wolał zbratać się z ludźmi, którzy na dobre i na złe stali za nim. Na koniec filmu ich zostawił, bo poczuł miłość od najważniejszej dla niego osoby na tamten czas. Doznał bezwarunkowej miłości, której nie doświadczył w domu. Piotr miał kompleks od dzieciństwa. Czuł się gorszy, bo to nie on zabił ojca. Nie on miał jaja, by uwolnic najbliższych od kata. Starał się dobrymi ocenami i wzorowym „synostwem” udowodnić, ze jest lepszy od brata. Według mnie- niepotrzebnie. Każde z dzieci jest kochane na swój sposób i nie ma potrzeby by rywalizowali o „pozycje” u matki.
Punkt widzenia zależy od kąta patrzenia. Dla mnie w filmie nie jest pierwszoplanową historia klubu i jego kibiców, a dramat rodzinny, który kształtuje życie jej członków.
Główna bohaterka wybiera Pawła, bo jest „bad boyem”. Wiele z nas jest osobami o wielkiej nadziei i wierzy, ze „niegrzecznych” chłopców da się zresocjalizować. Prawda jest taka ze niewielka ich ilość staje się taka, jak życzy sobie tego kobieta. I karuzela się kręci dalej- przynajmniej dla „bad boyow”. Kobiety w większości ciągnie do tych niegrzecznych, ale w efekcie większość z nich kończy przy boku „spokojnych, zrównoważonych” ojców swoich dzieci.
Dla mnie film OK. Podobał mi się.