Historia rodziny żydowskiej, mieszkającej w Antwerpii w latach 70-tych.
Ojciec jest stary, uciekł przed niemieckim aresztowaniem. Swój majątek ruchomy / umieszczony w dwóch walizkach /
zakopał w pewnym ogrodzie, do dziś nie może go odnaleźć. Córka lekceważy doświadczenia rodziców, studiuje, chodzi do łożka
z lewackimi buntownikami. Czy międzypokoleniowa przepaść jest nie do przebycia?

Film opowiada o dziedzictwie Holocaustu widzianym przez pryzmat życia współczesnych europejskich rodzin żydowskich. Pokazuje zakorzeniony antysemityzm, zarówno jawny jak i ukryty. Akcja rozgrywa się w 1972 roku w Antwerpii. Chaja, młoda Żydówka bez entuzjazmu studiuje filozofię. Jej rodzice przeżyli obóz koncentracyjny. Matka stara się zapomnieć o przeszłości, ale ojciec, który cały swój dobytek zakopał w dwu walizkach, chce je teraz odnaleźć, mając nadzieję, że w ten sposób odzyska utraconą młodość. Chaja zakochuje się w działaczu studenckim i wyprowadza się od rodziców. Z pomocą pana Apfelschnitta znajduje pracę opiekunki do dzieci w domu rodziny ortodoksyjnych Żydów. Wkracza w nowy świat. Wierzenia i praktyki religijne Kalmanów są jej zupełnie nieznane. Początkowo surowość wychowania i sztywna religijność panujące w tej rodzinie przytłaczają ją. W miarę upływu czasu Chaja zaczyna postrzegać ten świat inaczej, w czym pomaga jej związek z jednym z dzieci - pięcioletnim Simchą. Właśnie on jest głównym powodem, dla którego dziewczyna pozostaje u Kalmanów. To doświadczenie uczy Chaję jak akceptować i respektować kulturę zagłębioną w tradycji, pozwala jej odnaleźć prawdziwe wartości życia.

Wzruszająca i emocjonująca historia studentki Chaji, która przyjmuje posadę niani w rodzinie Żydów chasydzkich. Ma niewiele wiedzy i zrozumienia dla ich, niezmiennych przez wieki, zasad. Dzięki miłości do pięcioletniego synka tej rodziny, uczy się akceptować i respektować kulturę przepełnioną tradycjami i odnajduje prawdziwą wartość życia.

Debiutancki utwór Jeroena Krabbego można interpretować na wiele sposobów, m.in. jako przegląd postaw, które współcześnie żyjący Żydzi mogą przyjąć wobec doświadczenia Holocaustu. Bohaterką filmu rozgrywającego się na początku lat 70. w Antwerpii jest studentka filozofii Chaja, która zdobywa pracę jako piastunka w chasydzkiej rodzinie. Obowiązujący w niej ortodoksyjny system nakazów i zakazów sprawia, że po kilkudniowej służbie zamierza odejść. Zatrzymuje ją sympatia dla czteroletniego synka chlebodawcy. Ich wzajemna przyjaźń będzie miała jednak tragiczne konsekwencje... Czuły, rozumiejący, wyrażający ogólną afirmację życia film.
[gazeta.pl]

O Michaelu Biehnie można to powiedzieć bez obawy, że rozminiemy się z prawdą: jest jednym z najlepszych aktorów współczesnego Hollywood. Nawet jeśli sam film nie jest wart funta kłaków, Michael jest zawsze świetny w swej roli. A wszystko to za sprawą tych jego niesamowitych oczu, którymi potrafi wyrazić wszelkie doświadczane przez ludzi emocje. Biehn udawadnia tym samym, że oczy naprawdę są zwierciadłem duszy i to bez względu na to, czy jest to dusza szaleńca, stróża prawa, czy też żołnierza. Nazywa się go czasem "etatowym komandosem hoolywoodzkim" ze względu na ilość ról, w których wcielał się w takich twardych gości. Sam jednak nigdy w wojsku nie był i przyznaje, że z kondycją u niego nietęgo (przynajmniej na poziomie zawodowego żołnierza). Prowadzi jednak aktywny tryb życia. Stara się jak najwięcej czasu spędzać z rodziną, dlatego najchętniej wybiera role, które nie będą od niego wymagać opuszczenia Kalifornii. Często wspólnie z synami oddaje się wędkowaniu.
Swą aktorską karierę zaczynał dosyć wcześnie, od epizodycznych rólek m.in. w "Grease" - miał wtedy 22 lata. Teraz może się pochwalić szerokim wachlarzem wykreowanych przez siebie wizerunków zarówno tych dobrych i szlachetnych (Terminator, Obcy), jak i zimnych drani oraz szaleńców (Otchłań, Tombstone). Do pewnych ewenementów zaliczyć można ilość odegranych przez Biehna scen śmierci. Większość jego bohaterów bowiem, kończy tragicznie. Można sobie zadać pytanie, na ile sposobów jeden człowiek jest w stanie pokazać śmierć. Okazuje się, że na wiele. Która wersja umierającego Biehna była najlepsza? Ta w "Alien III", Biehna tam nawet nie było - ukatrupili go zaocznie. Po prostu przyszedł facecik i powiedział Ripley, że Hicks nie przeżył. Cóż, można i tak...

Młoda żydówka, Chaja rozpoczyna prace w chasydzkiej rodzinie. Zaprzyjaźnia się tam z małym chłopcem, Simchą. Codziennie obserwuje jak żywa jest tradycja, uczy się tolerancji, zrozumienia dla inności. Piękny i wzruszający film o odmiennej dla wielu z nas kulturze, tradycji, tolerancji. Zmienia nasze dotychczasowe spojrzenie na temat antysemityzmu.