Dorzucę pewną obserwację, która zresztą w znaczący sposób wpływa na interpretację. Chodzi oczywiście o balkon. Basen jest miejscem centralnym dla fabuły, dla intrygi. Balkon zaś dla filmowego tematu. To na nim rozgrywa się wszystko, co istotne. [SPOILERY] Pierwsze obserwowanie Julie, jak ta pływa w basenie. Nocna interwencja podczas spotkania Julie z Frankiem, uwiedzenie Marcela i wreszcie zamykająca film scena machania do Julie i Julii. Sarah jest na nim jak dyrygent na postumencie. Kieruje otaczającym ją światem. Jednym gestem (zresztą bardzo artystycznym) podporządkowuje sobie starego Marcela, jednym rzutem kamienia zmusza Julie do morderstwa, wcześniej jednym tańcem z Frankiem wzbudza w nim pragnienie posiadania jej (co zgadzająca się na uczestnictwo w świecie pisarskim Julie wydaje się doskonale rozumieć, kiedy mówi: „Gdyby była tu stara, to by ci się chciało”), a tym samym daje mu motywację do takiej reakcji, jaką zaprezentował przy basenie, po wrzuceniu do niego kamienia.
Morderstwo jest nie tyle precyzyjnie zaplanowane, co precyzyjnie wyegzekwowane. Tak jak w książce pisarz „zmusza” wymyślone przez siebie postaci do morderstwa, podejmując za nie kluczowe decyzje, zaopatrując je jednocześnie (na użytek czytelnika) odpowiednią motywacją, tak Sarah szeregiem niewielkich gestów popycha dziewczynę do zabójstwa. Taniec, rzut kamieniem i włożenie stoperów. Żeby nie usłyszeć morderstwa.
Zresztą, czy możliwe jest tak absurdalne zaplanowanie morderstwa? Czy mogła być pewna, że tak się to właśnie skończy? A była pewna. Rankiem od razu wszczęła śledztwo. Z zewnątrz (w punktu widzenia naszego świata) byłoby to tak samo absurdalne, jak to, co zrobiła z Marcelem. Jednym gestem podporządkowała sobie staruszka. Iluż starców w realiach naszego życia uległoby jej? Pierwsza przeszkoda: uczciwość. Druga: wiek. Trzecia: dystans, odległość. Ta ostatnia zdecydowanie najtrudniejsza do pokonania. Bliskością, wzajemnym kontaktem jesteśmy w stanie wymusić coś, ale na odległość? W tym przypadku nie ważne było jak daleko stała Sarah, ale GDZIE stała. A stała na balkonie, na postumencie dyrygenta i każdy jej gest musiał być przez posłusznych jej muzyków natychmiast spełniony. Postać literacka nie może zbuntować się przeciw autorowi.
Sarah jest zresztą w pełni świadoma swojej władzy. Kiedy zostawiała Franka z Julie, zatrzymała się na schodach z bardzo wymownym uśmiechem. Często zresztą pojawiał się na jej ustach. Był on wyrazem świadomej kreacji – uśmiechem boga, który urządza sobie prywatne igrzysko, bawiąc się kukiełkami.
Reasumując (pisano to już wielokrotnie, ale chyba bez powoływania się na motyw balkonu): 'Basen' "jest" pisarskim dziełem głównej bohaterki (stąd być może tytuł filmu Ozona, taki mogłaby nadać swojej książce Sarah). Nie jest to jednak projekcja świata powieściowego, ale raczej cała przestrzeń kreacji, w jakiej rozgrywa się tworzona powieść. Wchodzi w jej skład zarówno świat przedstawiony (a więc – jak możemy się domyślać – nimfomanka, Frank i morderstwo) jak i psychika twórcy, które tworzą nową poskładaną z tych dwóch elementów sferę powieściowo-autorską. Film jest autotematyczny. Tematem jest powieściopisarz i cały proces tworzenia powieści.