Takie kino lubię. Cały film ma powolne tempo i opiera się raczej na prowadzeniu śledztwa, na mozolnym łączeniu poszlak i przesłuchiwaniu podejrzanych przez duet Gordon-Wayne, niż na nieustającej akcji. Batman to nie facet w lateksie brykający po dachach Gotham City, tylko zmęczony życiem odludek. Jak leje oprychów to robi to niemal w stylu bójki ulicznej, sam też zbierając przy okazji razy. Jak goni pingwina batmobilem to robi to bez akompaniamentu efektownych kraks i wybuchów. A na koniec zakasuje rękawy i w zespół ze strażakami i policją, umorsany pyłem, pomaga ewakuować ludzi z pobojowiska. I przyczepiłbym się kilku drobiazgów, a jakże. Po co ta rzewna muzyczka przy okazji każdej sceny z kobietą-kotem. Po co takie banały, jak znak zapytania na kawusi pana-zagadki (kazał bariście sobie taki zrobić, czy co?). Po co te standardowe (już dosłownie do wyrzygu) wycinki z gazet robiące za tapetę w siedlisku głównego antagonisty. Ale to szczegóły, na które co prawda zwróciłem uwagę, ale nie zepsuły mi one niekłamanej frajdy z seansu. Obawiałem się dziwnych decyzji castingowych, ale Pattinson dał radę a Farrell był po prostu świetny.
Zawsze byłem fanem dwóch pierwszych filmów w reżyserii Burtona, pasował mi ten lekko surrealistyczny klimat i uważałem je za najlepsze. Nolan był ok, ale jakoś mnie nie powalił na kolana. O pozostałych dwóch nawet nie będę wspominał. A teraz chyba "The Batman" wysunął się na prowadzenie w moim prywatnym rankingu filmów o człowieku-nietoperzu. Film po prostu trafił w mój gust. Polecam