● Na filmie widzimy LUDZI, po prostu ludzi... którzy jednak wpadną w lej, lub sami się w niego rzucą, lej III Rzeszy. W PRL by nie pokazano tego filmu, stroniono od choćby pozorów apoteozy Niemiec i to tuż przedhitlerowskich.
Ale prawda była taka, że Berlin, Niemcy to były wtedy jedne z wiodących na swiecie miejsc. Muchy lubią tak bogate środowiska, tam ich jaja mają przyszłość.

●Ciekawe jest uważne śledzenie elementów techniki, mody, itd., by porównać z teraźniejszością. Mnóstwo rzeczy było już podobnych do aktualnych. Nawet dostrzegłem gładkie powierzchnie ulic - mógł być to beton lub asfalt - nie kostkę. Wygląd miasta przypomina mi środowisko, w którym mieszkam, Pomorza Zachodniego, przecież do Berlina stąd jest 100, 200 km, a miasta był budowane przez Niemców, przynajmniej wyraźnie to było widać w l.70., latach mojego dzieciństwa - nawet można wskazać te płyty granitowe na chodnikach, też płytki cięte w romby lub w jakby kwadraty, których jeden bok przedłużony jest o trójkąt, z tego układano chodniki mojego 40-tys. miasta i Berlina. Widok pani poprawiającej make up przy trzymanym w ręku lusterku kosmetyczki nie zmienił się... ( ale zaraz, do kiedy? dzis już można włączyć kamerkę w telefonie...).

● Muzyka jest świetna, przy okazji może ośmielić do muzyki poważnej stroniących od niej. Nagrana chyba współcześnie, bo mamy bardzo dobre jej brzmienie, dlaczego nie zrobiono tego przy okazji cyfrowego odnawiania "Potopu" i tym podobnych - kolory przywrócono, a dlaczego nie jakość i nie przestrzenność dźwięku?

● Film pokazuje coś, co jest siłą fotografii, artystyczne (i realistyczne, jako szukające prawdy codzienności) kadrowanie, umiejętnośc operatora/reżysera wyszukania odpowiedniego dla artystycznych zamierzeń ustawienia kamery, aparatu, artystycznego ujęcia zwykłości mającej w sobie niezwykłość. Wspomaga to montaż.