Perfekcyjny film! Przejmujący scenariusz, który kreuje niezwykle ciekawe i niejednoznaczne postaci. Świetna konstrukcja opowieści, oparta na momencie ucieczki autobusem, gdy bohaterka jest najsłabsza, przeżywa moment porażki i wspomina swoją walkę o to, co dla niej najważniejsze. Rewelacyjna muzyka, oparta o trzy główne motywy: plantacji (gitary), Boksera (kościelne organy) i młodocianej armii (cudownie dziecięca, a nie militarna!). Nawet kostiumy są wiele mówiące - choć w sposób dyskretny i nie narzucający się. Do tego kapitalne zdjęcia: szerokie ujęcia z kruchą Isabelle pośrodku lub kręcone z ręki, blisko człowieka - a wszystkie korzystające tylko z naturalnego oświetlenia (to specyficzne afrykańskie światło) lub takich źródeł jak świece lub latarka. Wszystko scalone mistrzowskim montażem i bezbłędnie zrealizowaną wizją reżyserki.

Nie można wreszcie pominąć absolutnie wybitnej roli Isabelle Huppert, która jest jednocześnie krucha i silna. Bohaterka, która nie wyraża wiele emocji na zewnątrz (specjalność tej aktorki), ale wiele można odczytać z jej fizyczności: sposobu chodzenia, ruchów, spojrzeń. To niesamowite, ale ona w tym filmie genialnie gra nawet tyłem głowy i plecami!

A w tym wszystkim film jest niesamowicie przejmujący. Przez cały seans miałem w gardle wielką gulę. Bardzo realistyczny, trzymający się ziemi, a jednocześnie w pewien sposób symboliczny. Mówiący nie tylko o kolonializmie i jego dziedzictwie, ale również o potrzebie zakorzenienia, o determinacji, która może stać się ślepotą, o tym jak rozprzestrzenia się szaleństwo, o tym jak przemoc rodzi przemoc... I wiele więcej.

Jedno tylko nurtuje mnie pytanie: dlaczego ten rewelacyjny film jest tak mało znany i tak słabo doceniany? To dopiero moje drugie spotkanie z Claire Denis. Muszę koniecznie lepiej poznać jej filmografię. A "White Material" polecam z całego serca.