+1
Tragicznie nudna opowieść o niczym

To nie bełkot, tylko wysmakowany literacki dialog, który układa się w piękną całość. Wystarczy słuchać, można się dowiedzieć czegoś o życiu.

Uważam to za porażkę, że kilkadziesiąt ludzi poparło tak prostacki i nic nie wnoszący komentarz o tak cudownym filmie. Widocznie czegoś nie zrozumiałeś, albo nie chciałeś zrozumieć. Następnym razem polecam poświęcić trochę czasu i myśli temu co się oglądać, zamiast na wstępie go skreślać.

Specjalnie się poświęciłem, zmarnowałem kolejną godzinę i obejrzałem to "dzieło" do końca, by z czystym sercem, bo a nuż na końcu było coś niesamowitego, ostrzec innych. I naprawdę uważnie oglądałem ten film, bo zastawiałem się co takiego zobaczył w tym filmie recenzent. Dużo mnie to skupienie kosztowało, bo po pół godzinie ostatnia moja komórka chciała popełnić samobójstwo z nudów. A tu taki niemiły komentarz.

A z kim i o czym ten dialog? Bo poza liźnięciem (banalnym) strachu przed śmiercią i krytyką (pobieżną) ludzkiej głupoty, naiwności, ignorancji i chaosu rodziny - nie ma w tym filmie nic...

No nie wiem, moim zdaniem film bardzo dobrze portretuje ten absurd i poczucie bezsensu życia, nie potrzebuje pseudofilozofii, którą serwują filmy takie jak Everything Everywhere (które swoją drogą jest wychwalane będąc jednocześnie cholernie banalną produkcją)

Jest tu na pęczki genialnych cytatów, onelinerów i całych scen, które mrokiem zbliżają się do filmów Charliego Kaufmana, a to prawdziwe osiągnięcie. Na scenie wyznania prawdy o Dylarze przez Babette byłem bliski płaczu. Nie wiem, czy był w tym roku większy koncert aktorski niż tutaj. Driverowi i Gerwig należą się co najmniej nominacje za te role ale wiadomo, że ich nie dostaną.

Szanuję konstruktywną krytykę, ale wywyższanie sie intelektualne nad filmem nim nie jest. Nie chcę przerzucać się tytułami, ale chciałbym wiedzieć jakie twoim zdaniem są "głębokie" filmy poruszające ten temat, skoro ten jest taki płytki.

No cóż, mnie scena wyznania prawdy o Dylarze... śmieszyła. Była tak sztucznie zagrana, że myślałem, że to wstawka komediowa i mam się śmiać z ich przerysowanej skruchy. Everything everywhere było przereklamowane, ale miało minimum sensu więcej moim zdaniem. Ale co człowiek to opinia :) Już lepiej bawiłem się w patersonie, chociaż też teoretycznie był o niczym.
Filmów poruszających ten temat nie ma, bo nie ma tematu :)

A o niepewności i unikaniu śmierci już lepiej opowiadało Only Lovers Left Alive

Bo to film na podstawie książki postmodernistycznej, który bardzo zgrabnie ujmuje klimat tego typu literatury. Celem "Białego Szumu" nie jest snucie intrygi mającej zadanie moralizować czy filozofować na wspomniane przez Ciebie tematy - wszystkie zdarzenia z jakimi mierzą się bohaterowie są jedynie tłem dla ich codziennej niepewności, dla wiecznego napięcia prozy życia, która niczym balon jest zawsze sekundę od wybuchu. Lęk przed codziennością i nieuchronnym końcem jest tutaj tematem przewodnim, potraktowanym boleśnie po ludzku, nawet jeśli nie wszystko co widzimy na ekranie jest sztampowe.

To jest coś czym może ewentualnie zachwycić się średnio rozgarnięty nastolatek lub krytyk filmowy po ciężkich dragach

Dla krytyka może i dobry film. Dla zwykłego widzą nuda

Tego rodzaju filmy są tak dobre, jak dobre jest nasze rozumienie otaczającej nas rzeczywistości. Osoby, które nie potrafią utożsamić się choćby z jednym wydarzeniem zawartym w fabule, będą uznawać ten film za coś całkowicie bezwartościowego.

Świetnie podsumowanie.