Konstrukcja filmu jest w dużej mierze oparta na niedomówieniach. Po świecie przedstawionym poruszamy się wyłącznie za pomocą poszlak nominalnych i wizualnych: nazwy rzeczy, miejsc są niedookreślone, z drugiej strony pieczołowicie zadbano o stronę wizualną. Całość daje duże pole do spekulacji, tym bardziej, że wiemy tyle, co bohaterowie, może nawet mniej.

Wiadomo tylko, że dwóch więźniów zostaje wysłanych przez Firmę z misją na Ziemię, w zamian za skrócenie wyroku, przy czym jeden, Mcafferty, ma po zakończeniu zadania wyjść na wolność i wrócić do rodziny, a drugi, Fryer, będzie musiał odsiedzieć resztę wyroku. Nie wiedzą, czego szukają, czego się spodziewać, wiedzą jedynie, dokąd iść, a stamtąd, dokąd zmierzają, nikt nie wraca. Nie wiadomo tylko, dlaczego.

Taki też jest i główny wątek filmu, czyli wędrówka bohaterów do Celu. Posuwają się poprzez wymarłą, pustynną równinę, takie też i jest tempo filmu, stąd zaczyna wiać nudą. Jednak ta nuda niepostrzeżenie wciąga nas w nastrój paranoicznego, nieokreślonego zagrożenia, w którym na dobre grzęźniemy wraz z zejściem bohaterów do opuszczonego, podziemnego Kompleksu. Nastrój grozy pogłębiają znamiona obłędu i widoczny strach Fryer'a, który notabene potrafi momentami być denerwujący, z drugiej strony niezłomny racjonalizm Mcafferty'ego, który zresztą ma silną motywacją, by brnąć dalej i ukończyć misję, pozostawia wątpliwości, czy rzeczywiście coś jest na rzeczy, czy tylko jego kolega załamuje się psychiczne. Niby ktoś się kręci po okolicy (jeszcze przed zejściem bohaterowie natykają się na grupę ludzi i staczają z nimi potyczkę), ale to nie powód do odwrotu.

Momentem kulminacyjnym, przełamującym atmosferę, w jaką wpadamy podczas seansu, jest otwarcie Sejfu przez Mcafferty'ego. Zawartość wywołuje szok zarówno u bohatera, jak i u widza. Szok nie tyle rozumiany jako wstrząs, lecz spowodowany elementem, który w porządku SF nie jest przyjęty, a zazwyczaj występuje w zupełnie innym kontekście. Sama końcówka filmu daje pojęcie o prawdziwym celu misji.

"The Men Who Fell" można z powodzeniem zaliczyć do gatunku postapokaliptycznej SF. Bohaterowie podczas wędrówki poprzez wasteland tylko raz napotykają grupę ludzi, bynajmniej nie nastawioną przyjaźnie. A tak to pustka, wpierw pustynia, potem stechnicyzowane, industrialne środowisko podziemi, istne wymarłe, ciemne otchłanie, w których każdy by czuł się nieswojo. Wspomniałem o nudzie - film plasuje się raczej daleko od kina akcji, bohaterowie to nie herosi, a zwyczajni ludzie, a relacje między nimi odgrywają w filmie dużą rolę, udzielając się i widzowi.

Za to zaliczenie filmu do horroru jest jak najbardziej na miejscu, i to horroru udanego.