Być może narażę się na zarzut czepialstwa, ale po obejrzeniu "Kompanii braci" mam wyższe oczekiwania, co do realiów walki. Gdy w KB oddział amerykański był w lesie, to część pocisków niemieckiej artylerii trafiała w pnie drzew. Tu tego nie uświadczymy, co więcej Wietnamczycy strzelają z moździerzy z pomiędzy drzew, co w realnym świecie byłoby działaniem samobójczym z w/w powodu. Gdy pocisk już eksploduje po uderzeniu w ziemię, brak jest nawet kołyszących się gałęzi, co najwyżej któryś z żołnierzy frunie w powietrzu (w jednym kawałku, co też jest dalekie od prawdy). Jest to równie wydumane, jak jaskrawy pomarańczowy płomień wybuchu. To ostatnie jest akurat typowe dla materiałów miotających, co widzimy przy strzelających nowozelandzkich haubicach, jako efekt spalania prochu. Materiały kruszące, bez zwolnienia obrazu, dają błysk ciemnoczerwony. Jednak widz wychowany na atrakcyjnej wizualnie pirotechnice współczesnych produkcji tego nie wie.