Problem z Adamczykiem w tym filmie mam taki, że a) jego makijaż, a zwłaszcza ten wąs to kompletna porażka i b) jego sposób gry odstaje od całej reszty obsady. I tak, wiem, że taki był zamysł reżysera, ale to po prostu nie trzyma się kupy. Cała reszta gra z ogromnymi kijami wbitymi w odbyty, a tu wchodzi Adamczyk z tym swoim tikiem nerwowym i przesadzoną manierą rodem z brytyjskich komedii wyśmiewających epokę wiktoriańską. Samo w sobie byłoby to jeszcze do przełknięcia, ale za bardzo ostaje od całej reszty.

Abraham tez wzbudza u mnie mieszane uczucia: aktorsko co prawda bez zarzutu, a i łaciną zasuwa wzorowo, ale jednak trudno się z tą postacią jakoś utożsamić. Po pierwsze: jego rzekomy dar uzdrawiania (sorry, ale chyba nawet najbardziej wierzącej części widowni z trudem przychodzi akceptowanie tego typu zdolności u duchownych). Do tego dochodzi jego z jednej strony parcie do wojny z Turkami, z drugiej propagandowe peany na cześć współistnienia dwóch religii. Co jakiś czas krzyczy, jak to chrześcijanie chcą z islamem żyć w pokoju, ale coś nie bardzo to w praktyce widać. Koniec końców pozostajemy z bohaterem, którego trudno jednoznacznie potępić, ale też bardzo trudno mu w jakikolwiek sposób współczuć, o kibicowaniu nie wspominając.