Odczuwają ogromny brak miłości. Nie kochają świata. Nie lubią siebie. Nie potrafią się odnaleźć w życiu rodzinnym. Cierpienie, niemożność poradzenia sobie z życiem, sobą i innymi zawiodła ich do specjalisty, a potem na psychoterapię. Jej przejście nie gwarantuje wyleczenia, ale daje szansę zrozumienia przyczyn złego losu, zaakceptowania siebie, a może i wybaczenia krzywdzicielowi, którym zazwyczaj był ktoś najbliższy - ojciec, matka... Grażyna Kędzielawska znalazła grupę do głębi nieszczęśliwych ludzi, którzy zgodzili się, by filmować przebieg ich terapii. Dzięki temu powstał wstrząsający dokument odsłaniający ogrom skrywanego i nagle odsłoniętego cierpienia, uwolnionego żalu i bólu zmuszającego do oczyszczających łez, spazmatycznego szlochu. Film zmusza do refleksji. Bo wprawdzie przyczyną cierpień ludzi, których oglądamy, było molestowanie seksualne w dzieciństwie (autorka tak konstruuje dokument, że wspomina się o tym bardzo dyskretnie), to przecież nieudane życie może być konsekwencją każdej krzywdy i przemocy doznanej w dzieciństwie. Odtrącenie, zaniedbywanie, brak miłości mogą dokonać psychicznych i emocjonalnych okaleczeń rzutujących na całą przyszłość. Ten film chwilami chwyta widza za gardło. Zarazem jednak wywołuje opór przed tak niedyskretnym wdzieraniem się w to, co dzieje się z ludźmi, którzy boleśnie poznają siebie i próbują dotrzeć do wypychanych z pamięci źródeł swego cierpienia, rozdrapując blizny po ranach z przeszłości. (źródło: www.tvp.com.pl)