W ramach pomsty za smierc swoich rodzicow glowny bohater przemierza droge, docierajac na postoje raz jako lowca, raz jako zwierzyna. W Blue Ruin mowa werbalna, jest czyms na pograniczu, czyms uzytym tylko w momentach koniecznej ekspozycji. Przez to na mysl przyszly mi dwa filmy - Mystic River Eastwood'a, ale ta mysl szybko mi z glowy wyparowala. Ta gatunkowosc odbiera wagi, ktora adaptacja Dennis'a Lehane'a ma. Druga mysl to Drive, w przypadku ktorego czuje podobienstwa narracyjne plus oba filmy wydaja sie wpisywac w stylistyke indie kina gatunkowego. Blue Ruin przemawia w sposob, w jaki kino powinno przemawiac - obrazem. Ta oszczednosc sprawila, ze bawilem sie dobrze podczas kazdej sekundy tego filmu.