Czy tylko ja uważam, że ten film to, niestety, niewypał?
Naprawdę cieszyłam się na "God bless America". Z przyjemnością stwierdziłam, że początek jest obiecujący - świetny monolog Franka w biurze, motyw z wydaleniem z pracy za podryw, scena u lekarza, morderstwo rozpieszczonej panienki...

Niestety, dalej jest już tylko średnia pochyła. Nie, jest kilka scen, kiedy je się wyrwie z kontekstu, to budzą we mnie dobre wspomnienia (chociażby gra w rosyjską ruletkę z balonikiem czy scena w kinie), ale - do licha, jest tyle rzeczy, które są nie tak w tym filmie! A choćby i postać Roxy, której nieuzasadnione okrucieństwo jest odrażające - jasne, ucieknę z domu od kochających rodziców (a niech się zamartwią na śmierć, co mnie to), będę z upodobaniem mordować ludzi, których nie znam, przyłączę się do faceta, który właśnie zabił moją rówieśnicę i będę się do niego podwalać... a to wszystko dlatego, że rodzice nie pozwalali smarkuli robić smarkuli, co jej się podoba (cytuję: "A czy zabrałbyś mnie ze sobą, gdybym ci powiedziała, że mieszkam w normalnym domu z normalnymi rodzicami, którzy mnie nie molestowali, ale też nie próbowali zrozumieć? (...) Każdego dnia mówili mi, co mam robić, co myśleć, mówili ludzie, od których jestem sto razy mądrzejsza."). No, w czym ta zarozumiała, pozbawiona cienia empatii, selekcjonująca ludzi paniusia jest lepsza od tej rozwydrzonej blondynki Chloe? Oh, no tak, lubi "Star Treka" i jest fanką Alice Coopera - przedstawicielka wyższej rasy, ma prawo czuć się lepsza i decydować o życiu i śmierci.

Zdecydowanie większą sympatię (?) budzi Frank, ale nijak nie kibicuję jego "świętej misji", choć go rozumiem. I zdecydowanie nie popieram jego wizji naprawiania świata. Końcowa scena jest.... Pozwolę sobie zacytować fragment jego przemówienia: "Ameryka stała się okrutnym i zepsutym miejscem. (...) Straciliśmy poczucie przyzwoitości. Poczucia wstydu. Nie ma dobra i zła. (...) Zatraciliśmy dobroć." Chlip. Szkoda tylko, że powiedział to facet, który właśnie zamordował niewinnego ochroniarza, gościa zza kulis spełniającego swój obowiązek oraz spanikowanego widza, a teraz trzyma na muszce zastraszonoą widownię i bawi się w jakieś chore gierki z jurorami (to, jak każe im tańczyć i używa jako karty przetargowej z policją... ten urwany płacz jurorki... odczuwam autentyczny żal, myśląc o nich)!

Można pomyśleć, że to celowe ze strony reżysera, ironia, że tak pełne okrucieństwa postacie mianują się sędziami (mocno stronniczymi) i katami jednocześnie. Niestety, odnoszę nieprzyjemne wrażenie, że robione jest wszystko, byśmy poczuli sympatię do tego duetu. Jednak jeżeli faktycznie reżyser chciał w iście przewrotny sposób tak to przedstawić, to muszę mu powiedzieć, że nie wyszło - widać to chociaż po komentarzach na Filmwebie, gdzie użytkownicy najwyraźniej są oczarowani pomysłem wysyłania do grobu ludzi, którzy nie spełniają ich standardów.

A już pomijając kwestie etyczne - wadą jest także brak napięcia, nagromadzenie monologów (powtarzam, ten w biurze jest naprawdę dobry, kolejne są już męczące, a ten Roxy w parku... Że nie wspomnę o tym dziennikarzu z jajami ze stali - noga przestrzelona, a on z taką werwą pyskuje do baby celującej do niego z pistoletu!) i wreszcie ten dziwny wątek pseudo-romansu. Ni cholery nie wiem, po co go wprowadzono, i bez tego postać Roxy jest wystarczająco porąbana.

Ogólnie: nie polecam. Zamysł niezły, początek dobry, kilka scen dobrze wspominam, próba wciśnięcia widzowi jakiś dziwnych teorii, hipokryzja, nędza w zakresie czarnej komedii (raptem dwie zabawne sceny to trochę nędzny wynik...), wątpliwa jakość moralna tegoż dzieła i zbędne wzbudzanie w widzu poczucia wyższości ("no, ja nie oglądam takiego gówna jak <<Idol>> i słucham dobrej muzyki, idiotów powinno się unicestwiać, och, dobrze, że ja jestem inteligentny i mam taki dobry gust!").

Z wyrazami szacunku
Kazik

P.S. Frank powinien oglądać o wiele mniej telewizji. Książkę poczytać, czy coś. Na spacer wyjść. I zastanowić się, gdzie w wychowaniu córki popełnił z żoną błąd i podjąć w tym celu kroki o aspekcie wychowawczym.