Z całym szacunkiem, ale God bless America nie jest w najmniejszym stopniu "płytszy" od Dnia świra. Oba pod osłoną satyry wylewają hektolitry żółci na otaczającą nas rzeczywistość, oba bez problemu pozwalają utożsamić się z głównymi bohaterami. Różnica polega jedynie na tym, że Adaś Miauczyński do samego końca stwarza wrażenie człowieka bezsilnego, coraz bardziej pogrążającego się w depresji, podczas gdy Frank decyduje się wziąć sprawy w swoje ręce i "naprawić" świat w sposób, w jaki zrobiłoby to wielu z nas, gdyby tylko znalazło w sobie odwagę.
Mówiąc krótko, takich właśnie filmów nam teraz potrzeba. W zalewie bezmyślnych, efekciarskich produkcji nastawionych na widownię o IQ szympansa, God bless America jest autentycznym brylantem pozwalającym utrzymać w sobie płomień nadziei, iż nie wszyscy godzą się przyjmować świat takim, jaki pokazują nam go na co dzień media.