Będąc całkiem mile zaskoczony częścią pierwszą, miałem nadzieję, że ta też będzie na podobnym poziomie. Niestety jest słabsza, być może dlatego, że tym razem scenariusz napisał sam Maki. Jest kilka fajnych momentów (np. scena w klubie), widać też początki stylu Miikego (np. w rozpoczynającej film sekwencji montażowej, która jest taką nieśmiałą zapowiedzią początku D.O.A.). No a przewijający się tu i uwdzie koleś opowiadający o swojej matce to już cały Miike.
Głupawa fabuła i nudne momenty, pomimo krótkiego czasu trwania sprawiają jednak, że jest to film tylko dla tych zboczeńców (do których się zaliczam), co chcą koniecznie zobaczyć wszystko podpisane przez najlepszego obecnie reżysera na świecie.