Boogeyman Pressbooks

Tim (Barry Watson) wydaje się przeciętnym dwudziestolatkiem – przyzwoita praca, pomyślnie rozwijający się związek z partnerką Jessicą (Tory Mussett). Nikt jednak nie wie, że od dzieciństwa dławi go paraliżujący strach, który z każdym dniem narasta... Koszmar Tima zaczął się, gdy chłopiec miał 8 lat. Co noc ojciec czytał mu bajki na dobranoc, które przyprawiały słuchającego o dreszcze. Każda opowieść kończyła się jednak szczęśliwie, tak aby chłopiec mógł zasypiać w spokoju. Wszystko zmieniło się pewnego wieczora, gdy, na oczach przerażonego Tima, ojciec został wciągnięty przez tajemniczą siłę do szafy i na zawsze zniknął z życia swoich bliskich. Tima prześladuje obawa, że sam kiedyś stanie się ofiarą legendarnego Boogeymana. Jak dotąd starał się nie dawać mu okazji na spotkanie – w jego mieszkaniu na próżno szukać ciemnego kąta czy szafy, a sam Tim sypia na materacu na podłodze. Podróż na Święto Dziękczynienia, spędzane z rodzicami Jessiki, zmusi jednak bohatera do porzucenia bezpiecznego schronienia. Już pierwszej nocy poza domem Tim widzi we śnie śmierć od dawna nie widzianej matki (Lucy Lawless). Jessica stara się go uspokoić, lecz jej wysiłki odnoszą odwrotny skutek. Nagły telefon potwierdza wizję Tima - jego matka naprawdę nie żyje. Mężczyzna musi powrócić do domu rodzinnego, zaniedbanej i ponuro wyglądającej wiktoriańskiej posiadłości, aby na miejscu poukładać sprawy rodzinne z wujem Mike’iem. Po pogrzebie matki Tim odwiedza szpital psychiatryczny, w którym spędził długie lata po zniknięciu ojca. Jego terapeuta ponownie przekonuje go do stawienia czoła lękom w miejscu, w którym przeżył największy dramat swojego dzieciństwa. Tim stara się zapomnieć o nieszczęściu i spotkanie z dawną przyjaciółką Kate (Emily Deschannel) na chwilę przywraca mu równowagę. Jednak powrót do posiadłości rodziców, spacer po ciemnych korytarzach i przeglądanie starych fotografii powoduje, że ponure wspomnienia wracają. Tim nabiera pewności, że czyha na niego ten sam potwór, który zmienił jego życie w koszmar. Znajomi Tima są coraz bardziej zaniepokojeni jego obsesją. Nie potrafią mu pomóc, a na dodatek zaczynają znikać w niewyjaśnionych okolicznościach. Wiedząc, że jedynym rozwiązaniem jest zmierzenie się z Boogeymanem, Tim może liczyć tylko na pomoc tajemniczej dziewczynki, którą poznał na pogrzebie matki. Franny (Skye McCole Bartusiak) jako jedyna widziała Boogeymana i może służyć Timowi radą i otuchą w jego walce z bestią. Gdy jednak okazuje się, że Franny porwano wiele lat temu, a poszukiwania jak dotąd nie przyniosły efektów, Tim staje przed trudnym pytaniem: „Jak walczyć ze złem, jeśli granica między rzeczywistością a urojeniem jest tak cienka?”

„Boogeyman” to druga produkcja Ghost House Pictures, firmy powstałej z inicjatywy Sama Raimiego (reżysera kultowych horrorów z serii „Martwe zło” oraz „Armii ciemności”) i Roba Taperta oraz studia Senator International. Założyciele stawiają sobie za cel powrót do korzeni horroru. Projekt „Boogeymana” idealnie pasował do ich wizji gatunku, w której znajdzie się miejsce dla elementów kina amerykańskiego i japońskiego. Znaczna część akcji „Boogeymana” rozgrywa się w opuszczonym, starym domu, co jest nawiązaniem do klasyki hollywoodzkiej. Filmowcy koncentrują się również na psychice bohaterów, podobnie jak autorzy japońskich i koreańskich szlagierów takich jak „Dark Water”, „The Eye” i „Pulse”. Robert Tapert wyjaśnia: „Początkową wersję scenariusza zmieniliśmy, aby, wzorem japońskich opowieści o duchach, zmusić widza do zastanowienia wraz z bohaterem, co jest prawdziwe, a co jest tylko przywidzeniem”. Nazwiska producentów, jak również zaufanie, jakim go obdarzyli, przekonały Stephena T. Kaya do podjęcia się wyreżyserowania pierwszego w swojej karierze horroru. Raimi i Tapert byli przekonani, że świetna praca z aktorami, z której Kay słynie, pozwoli mu zaprzeczyć tezie, że w filmach grozy nie można stworzyć dobrych kreacji aktorskich. Postawili mu jeszcze inne żądanie: w filmie miało się znaleźć przynajmniej 13 momentów, w którym publiczność podskoczy ze strachu. Reżyser określa „Boogeymana” jako opowieść o dojrzewaniu: „To historia o tym, jak Tim radzi sobie z lękiem, uosobionym przez tytułowego potwora. Trudno go zobaczyć, nie sposób go dotknąć, jest jednocześnie bytem uniwersalnym i czymś konkretnym – dla każdego jest czymś innym”. Twórca chciał ukazać głównego bohatera jako człowieka z krwi i kości, zmagającego się z obawami, które każdy kiedyś odczuwał. Producent Rob Tapert dodaje, że sens filmu zawiera się w „drodze, jaką trzeba przejść, aby wyzbyć się dziecinnych lęków i wejść z odwagą w dorosłość”. W przypadku Tima drogę tą wieńczy konfrontacja z tytułowym stworem, który prześladuje bohatera od 8 roku życia i nie pozwala wieść normalnego życia. Reżyser filmu wyjaśnia, że wybór Barry’ego Watsona do głównej roli wiązał się z jego naturalnością oraz wizerunkiem „miłego faceta”. „Potrzebny był ktoś na tyle sympatyczny, aby widz nie czuł się zniechęcony ilością problemów, z którymi boryka się Tim w trakcie filmu”, zaznacza Kay. „Dzięki Barry’emu było to możliwe”. Aktor przyznaje, że z rolą wiązały się spore wyzwania. Musiał bowiem ukazać skrajne uczucia, jakich Tim doznaje przed osiągnięciem dojrzałości emocjonalnej. „Tak długo dławiły go lęki z czasu dzieciństwa, że teraz nadszedł najwyższy czas na stawienie im czoła”, mówi Watson. Emily Deschanel, grająca Kate, docenia w pracy ze Stephenem T. Kay’em lekkość, z jaką podchodził do swoich obowiązków oraz przyjęcie perspektywy dziecka, które cały czas poznaje świat. O swojej bohaterce aktorka mówi: „To prosta dziewczyna z prowincji, bardzo bezpośrednia, mówiąca o wszystkim prosto z mostu”. Deschanel uważa, że jej postać wnosi do filmu dużą dozę zdrowego rozsądku. To z nią utożsamia się publiczność, niepewna, czy Tim popada w szaleństwo czy naprawdę walczy z boogeymanem. Reżyser dodaje, że wbrew konwencjom horroru , Kate nie jest niewinną i wyrozumiałą towarzyszką głównego bohatera. „To skomplikowana postać, mocno stąpająca po ziemi, a jednocześnie nieprzewidywalna w swoich wyborach. Dzięki temu do końca nie wiadomo, co może jej się przytrafić”, zapewnia twórca. Jako Jessica, australijska aktorka Tory Mussett uosabia wszystko to, co Tim zyskałby, wyzbywając się swoich obaw. „Moja bohaterka łudzi się, że potrafi go uratować, lecz wkrótce odkrywa, że to przerasta jej możliwości. Przez długi czas walczy o jego uczucie, lecz przegrywa z jego zagubieniem i paranoją”, tłumaczy Mussett. W roli matki Tima zobaczymy Lucy Lawless („Xena: Wojownicza księżniczka”), która tak wspomina swoją reakcję na propozycję Roba Taperta: „Pracowałam właśnie w Europie, gdy zaproponowano mi występ jako uzależnionej od leków matki, zrzekającej się opieki nad dzieckiem. To jedna z tych rzucających się w oczy ról, które nie sposób odrzucić ani zapomnieć”. Obsadę zamyka 9-letnia Skye McCole Bartusiak w kluczowej dla filmu roli tajemniczej Franny. Reżyser twierdzi, że emocjonalna siła „Boogeymana” bierze się właśnie z relacji Franny z Timem: „Jeśli główny bohater zmaga się z problemami, powstałymi w dzieciństwie, to tylko inne dziecko pomoże mu znaleźć ich rozwiązanie”, wyjaśnia Stephen T. Kay. „Boogeymana” kręcono w Nowej Zelandii, w okolicach Aukland, Pokeno i w studiu w Witakere, w którym w latach 1993 – 2001 powstawały odcinki niezwykle popularnych seriali „Xena: Wojownicza księżniczka” oraz „Herkules”. Najważniejszym elementem dekoracji był niewątpliwie dom Tima, który w filmie „gra” prawdziwa posiadłość zbudowana w stylu wiktoriańskim, stojąca w Karaka, pod Auckland. Scenograf Robert Gillies wybrał ją przede wszystkim ze względu na odpowiedni wystrój, ale też umiejscowienie akcji na prowincji. Wnętrze zostało zbudowane w studiu, zachowując elementy typowe dla wiktoriańskiego stylu, m.in. drewniane schody, zdobiony sufit, liczne ciemne zakamarki i szafy, w których może skrywać się tytułowy potwór. Gilles mówi, że pragnął zaakcentować najbardziej makabryczne strony wspomnień z domu rodzinnego: „Pracując nad scenografią do tego filmu, przypomniałem sobie, jak, mieszkając kiedyś z dziadkami, patrzyłem na wystrój mojej sypialni i nachodził mnie potworny strach. Właśnie dlatego wybrałem tak dziwne wzory na tapetę.” Zastosowano również inne klasyczne efekty, takie jak gra świateł i cieni (zwłaszcza tych ostatnich) i wieszaki na doniczki, które oglądane z innej strony przypominają wielką dłoń, pokrytą pajęczymi sieciami. Gilles okroił również paletę kolorów, co podkreśliło jeszcze ponurą atmosferę zaniedbanego domu. „Pozostawiliśmy kolor niebieski i zielony, ale wyłączyliśmy czerwień, żółć i biel. W ten sposób dom od wewnątrz wygląda na większy niż patrząc z zewnątrz, tak aby oddać uczucie osamotnienia, jakie prześladuje Tima. Operator Bobby Bukowski zadbał o wzmocnienie efektów grozy przez odpowiednie oświetlenie, które określa jako „delikatne”. Podobnie jak w przypadku reżysera Stephena T. Kaya, „Boogeyman” jest pierwszym horrorem w karierze Bukowskiego. Operator chciał więc, aby jego debiut w tym gatunku wyróżniał się na tle dotychczasowych produkcji: „Pomyślałem, że rzadko zdarzają się naprawdę pięknie wyglądające horrory. Stephenowi natomiast zależało na realizmie i stonowaniu efektów, a także na zachowaniu nieśpiesznego tempa.” Reżyser potwierdza te uwagi, dodając, że wybór autora zdjęć wiązał się z jego umiejętnością manipulowania uczuciami widza przez wygląd każdej sceny. „Bukowski traktuje oświetlenie jak malowanie emocjami. Nasz film ma wywoływać wrażenie tajemniczości, trochę jak płótna Francisa Bacona”. Twórca dodaje, że podobnie jak w dziełach sławnego ekspresjonisty, zależało mu na osiągnięciu efektu grozy przez załamanie faktury obrazu. Jest to jedna z nowych technik odnowienia gatunku filmowego, który, jak zaznacza reżyser, potrzebuje nowej jakości „Do niedawna za jego symbol uznawano „Krzyk” Edvarda Muncha, lecz seria Wesa Cravena pod tym samym tytułem i jej parodia „Straszny film” odebrały mu aurę tajemniczości i zmusiły twórców do poszukiwania nowego języka. Pomocne w tym okazały się doświadczenia filmowców z Japonii i Korei.” Zadanie ukazania nieuchwytnego Boogeymana przypadło nowozelandzkiej firmie Oktobor, która wsławiła się pracą nad efektami specjalnymi w trylogii „Władca pierścieni”. W trakcie zdjęć w tytułowego bohatera wcielił się aktor i tancerz Andrew Glover, którego wygląd i ruchy zostały zmodyfikowane przez grafików z Oktobor. Efekty ich pracy zafascynowały Glovera, który po trzygodzinnym procesie charakteryzacji nie poznawał siebie w lustrze. Aktor dodaje, że rola była wyczerpująca fizycznie i zmuszała go do noszenia specjalnych uprzęży dla kaskaderów. Na prośbę Stephena T. Kaya, Glover nie oglądał komputerowych projektów swojej postaci, przygotowanych przez grafików z Oktobor. 12 specjalistów od efektów specjalnych pracowało nad stworzeniem wizerunku Boogeymana. Jeden z nich, Brent Gilmartin, wspomina, że reżyserowi zależało na wykreowaniu postaci przypominającej ducha, lecz pozbawionej cech konkretnej osoby. „Zapewniał, że tajemniczość uczyni go przerażającym. Na początku filmu widz miał ujrzeć jedynie jego zarys, a w miarę słabnięcia potwora, mieliśmy go pokazywać coraz więcej.”. Wg Gilmartina tytułowy bohater potrafi zmieniać swoje kształty, podróżować także w czasie, a jego napady są nieprzewidywalne jak ataki tornada. Aby przekonująco oddać atmosferę grozy, twórcy musieli również poprosić o pomoc specjalistów od efektów mechanicznych. W szczególnie dramatycznej sekwencji starcia głównego bohatera z Boogeymanem, łóżko Tima porusza się z siłą równą nieomal trzęsieniu ziemi (4-5 w skali Richtera). Brandon Durey, koordynujący pracę mechaników, tłumaczy, że dla potrzeb tej sceny zbudowano dokładną replikę pokoju, którą w ruch obrotowy wprawiał silnik napędzany prądem przemiennym. Moc silnika modulowano, tak aby ruch wydawał się chaotyczny. O stopniu skomplikowania omawianej sceny może świadczyć fakt, że w tym samym czasie specjalny dźwig opuszczał z sufitu płytę , podnosząc tumany kurzu. Wir wciągający wszystkie przedmioty z pokoju do szafy został ukazany przy zastosowaniu efektów mechanicznych (przewody) oraz wizualnych (sztuczne tło). Aktorką, która musiała wykazać się dużą cierpliwością na planie, była Tory Mussett. Nakręcenie sceny, w której jej bohaterka, Jessica, bierze kąpiel w podejrzanie wyglądającej wannie, zakończyło się dla niej szeregiem sińców. Mussett musiała również poddać się długiemu i niezbyt przyjemnemu procesowi charakteryzacji, aby wyglądać na „śmiertelnie przerażoną”. Odpowiedzialna za tę i inne przemiany w filmie Marjory Hamlin, wzorowała się na wyglądzie topielców, dorysowując na ciele aktorki liczne zaczerwienione żyły i zmieniając odcień jej skóry na niebieskawy. Pomysłowość scenarzysty „Boogeymana” zmusiła również Hamlin do wymyślenia grotesko „postarzającej” charakteryzacji dla Lucy Lawless. Główny bohater miał bowiem doznać szoku, gdy w jego łóżku pojawia się matka, wyglądająca w dodatku jak 80-latka. Tytułowy bohater przeszedł wiele transformacji, od bladego, długowłosego stwora po czarną, wychudzoną postać bez włosów i brwi. Marjory Hamlin podkreśla precyzyjność technik służących pogłębieniu uczucia grozy, jaką tytułowy stwór ma budzić: „Przygotowałam dla Andrew Glovera, grającego Boogeymana, sztuczne worki pod oczy, aby zaakcentować jego podobieństwo do widma”. Graficy Oktobor pracowali nad efektem zamglenia oczodołów tytułowego monstrum, który dodaje mu jeszcze tajemniczości.

OBSADA Barry Watson (Tim Jensen) 2005 – Boogeyman 2002 – Fajna z niego babka (Sorority Boys) 2001 – Ocean’s Eleven: Rozgrywka (Ocean’s Eleven) 1999 – Jak wykończyć panią T. (Teaching Mrs. Tingle) 1996-2002 – Siódme niebo (The 7th Heaven, TV) 1993 – Kobieta olbrzym (The Attack of the 50 ft Woman) Emily Deschanel (Kate) 2005 – Boogeyman 2004 – Alamo (The Alamo) 2004 – Spider-Man 2 2003 - Wzgórze nadziei (Cold Mountain) 2002 – Czerwona róża (Rose Red) Sky McCole Bartusiak (Franny) 2005 – Boogeyman 2004 – Królowa ringu (Against the Ropes) 2001 - Nikomu ani słowa (Don’t Say a Word) 2001 – Afera naszyjnikowa (The Affair of the Necklace) 2001 – 24 godziny (Trapped) 2000 – Patriota (The Patriot) 1999 – Wbrew regułom (The Cider House Rules) 1999 – Sztorm stulecia (The Storm of the Century, TV) Lucy Lawless (Mary Jensen) 2005 – Boogeyman 2004 – Eurotrip 2002 – Spider-Man 1997 – 2003 – Ja się zastrzelę (Just Shoot Me, TV) 1995 -2001 – Xena: Wojownicza ksieżniczka (Xena: Warrior Princess) 1995-1999 – Herkules (Hercules: The Legendary Journeys)

Stephen Kay – Reżyseria: Po skończeniu Brown University kontynuował naukę w The American Film Institute. Zadebiutował napisanym przez siebie filmem „Two Over Easy”, za który otrzymał 3 nominacje do Cable Ace Awards. Dobre recenzje zebrał jego następny projekt „The Last Time I Committed a Suicide”, z udziałem plejady gwiazd takich jak Keanu Reeves, Thomas Jane, Claire Forlani, Gretchen Mol, Adrienem Brody i Marg Helgenberger. Wyreżyserował wysokobudżetowy remake „Get Carter” z Sylvestrem Stallone, Michealem Cainem, Alanem Cummingiem, Miranda Richardson i Rachel Leigh Cook. Jego dorobek telewizyjny obejmuje wielokrotnie nagradzany serial „The Shield” oraz film stacji MTV „Ćpuny”. Sam Raimi (Producent) Pierwsze filmy zaczął kręcić już jako młodzieniec w rodzimym Michigan. Po studiach na Michigan State University założył wraz z aktorem Brucem Campbellem i Robem Tapertem firmę producencką Renaissance Pictures. Jako reżyser wsławił się niesamowitą wyobraźnią, a jego horrory zyskały status kultowych dzięki pomysłowym postaciom i ekstrawaganckiemu humorowi ( „Martwe zło” i „Martwe zło” II). Po tych sukcesach Raimiemu powierzano coraz większe projekty, od „Darkmana” z Liamem Neesonem i Francess Mc Dormand, aż po „Szybkich i wściekłych” z Sharon Stone, Leonardo DiCaprio, Russellem Crowem i Genem Hackmanem. Wyprodukował amerykański debiut Johna Woo „Ruchomy cel” oraz napisał wraz z braćmi Joelem i Ethanem Coen scenariusz do „Hudsucker Proxy”. Przed ogólnoświatowym sukcesem jego filmów o człowieku-pająku („Spider-Man”, 2002, „Spider-Man 2”, 2004) Raimi zdobył również uznanie krytyki thrillerami „Dotyk przeznaczenia” z Cate Blanchett, Hilary Swank, Keanu Reevesem, Gregiem Kinnearem i Giovannim Ribisi oraz „Prosty plan”, za który Billy Bob Thornton, partnerujący Brigdet Fondzie i Billowi Paxtonowi, otrzymał nominację do Oscara w kategorii najlepsza rola drugoplanowa. W drugiej połowie lat 90-ych Raimi przejawiał również znaczną aktywność w produkcji telewizyjnej, współtworząc bardzo popularne seriale „Xena” i „Herkules”. Oktobor (Efekty specjalne) Założona w 1999 roku w Nowej Zelandii firma specjalizuje się w opracowaniu animacji trójwymiarowej. Do jej spektakularnych sukcesów w domenie efektów specjalnych zaliczyć należy dekoracje Śródziemia (Rivendell, Lothlorien i Isengard) w trylogii Petera Jacksona „Władca pierścieni”, nad którymi wpółpracowano z laureatami Oscarów Weta Digital. Ostatnim dziełem grafików z Oktober był najpopularniejszy nowozelandzki film ostatnich lat „Whale Rider” Rob Tapert (Producent) 2005 – Boogeyman 2004 – Klątwa-The Grudge (The Grudge) 2000 - Dotyk przeznaczenia (The Gift) 1995 -2001 – Xena: Wojownicza księżniczka (Xena: Warrior Princess) 1995-1999 – Herkules (Hercules: The Legendary Journeys) 1995 – Szybcy i martwi (The Quick and The Dead) 1994 – Strażnik czasu (Timecop) 1993 – Ruchomy cel (Hard Target) Eric Kripke (Scenariusz, współproducent) 2005 – Boogeyman 2003 – Tarzan (TV) 1997 –The Battle of the Sexes 1997 – Truly Committed Julien Snowden i Stiles White (Współscenarzyści) Małżeństwo scenarzystów, którzy pracują obecnie nad thrillerem fantasy „The Waiting” dla firmy producenckiej Wesa Cravena oraz nad thrillerem „Knowing” dla studia Sony. Przygotowują również remake koreańskiego horroru „Phone” dla Rogue Pictures. Joe Drake (Producent) 2005 – Boogeyman 2005 – Lords of Dogtown 2004 – Klątwa-The Grudge (The Grudge) 2004 – O dwóch takich co poszli w miasto (Harold and Kumar Go to White Castle) Nathan Kahane (Producent) 2005 – Boogeyman 2004 – Klątwa-The Grudge (The Grudge) 2004 – O dwóch takich co poszli w miasto (Harold and Kumar Go to White Castle) 2001 – 24 godziny (Trapped) Carsten Lorenz (Producent) 2005 – Boogeyman 2005 – Don’t Come Knocking 2004 - Klątwa-The Grudge (The Grudge) 2004 – O dwóch takich co poszli w miasto (Harold and Kumar Go to White Castle) 2001 – 24 godziny (Trapped 2000 – Mały wampirek (Little Vampire) Steve Hein i Gary Bryman (Producenci) 2005 – Boogeyman 2004 – Save Virgil 2003 – Arrested Development (TV) 2001 – Space Oddity 1997 – Battle of The Sexes 1997 – Truly Committed Bobby Bukowski (Zdjęcia) 2005 – Boogeyman 2004 – Wszyscy święci (Saved!) 2001 – Uwikłani (Tangled) 2000 – Zbrodnia i kara na przedmieściu (Crime and Punishment in Suburbia) 1999 – Arlington Road 1997 – Na całość (Going All The Way) 1997 – The Last Time I Committed a Suicide 1997 – Dopóki tam byłaś (‘Til There Was You) 1995 – Córka morderców (The Tie That Binds) 1995 – Tom i Huck (Tom and Huck) 1994 – Złote wrota (Golden Gate) 1993 – Ethan Frome 1991 – Amerykańskie psy (Dogfight) 1987 – Anna Joseph Lo Duca (Muzyka) 2005 – Boogeyman 2004 – Saint Ange 2001 – Braterstwo wilków (Le Pacte des Loups) 1995 -2001 – Xena: Wojownicza ksieżniczka (Xena: Warrior Princess) 1995-1999 – Herkules (Hercules: The Legendary Journeys) 1993 – Armia ciemności (Army off Darkness) 1987 – Martwe zło II (Evil Dead II) 1981 - Martwe zło (Evil Dead) Nick Basset (Scenografia) 2005 – Boogeyman 2003 – The Extreme Team 2000 – Podniebny romans (The Wild Blue) Jane Holland (Kostiumy) 2005 – Boogeyman 2003 – Riverworld (TV) 2000 – Jack of All Trades 1996 – Przerażacze (The Frighteners) – jako asystentka 1993 – Fortepian (The Piano) - jako asystentka 1995 -2001 – Xena: Wojownicza księżniczka (Xena: Warrior Princess) Marjory Hamlin (Charakteryzacja) 2005 – Boogeyman 2001 – Władca pierścienia: Drużyna pierścienia (Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring) 1996 – Przerażacze (The Frighteners) 1994 – Niebiańskie istoty (Heavenly Creatures) 1985 – Mad Max III Pod kopułą gromu (Mad Max Beyond Thunderdome)