Podpisuję się obiema rękami pod opinią. Bardziej dramat niż komedia - nie wiem, z czego tu się śmiać, z tego, że kobieta fałszuje? Film mnie znużył, Florence się wydzierała, już wszyscy widzą Oscara dla Meryl - ale za co, za to że wrzeszczała na scenie? Za rzewne scenki małżeńskie? Już sto razy lepiej grał Grant. Pod koniec filmu pojawiła mi się w głowie myśl: "Co ja tu robię?". Jak dla mnie ktoś wziął na warsztat kiepską historię (nie ma w niej naprawdę nic ciekawego) i zrobił z tego film rzekomo "oscarowy", napompował to reklamą. Głowa mnie boli od tych krzyków. Nie do końca przekonuje mnie jednak lekcja z filmu - Florence marzyła nie tyle żeby śpiewać, co żeby pięknie śpiewać (jedna z ostatnich scen, kiedy wyobraża sobie jak śpiewa). Niestety, to marzenie się nie spełniło, została zapamiętana jako "najgorsza śpiewaczka na świecie". Chyba nie o tym marzyła.