Ciężko mi powiedzieć, czy "Bruno" można nazwać komedią w pełnym tego słowa zakresie, bo tak naprawdę śmieszne w nim są nie gagi, teksty czy inne głupoty głównego bohatera, ale to, co dzięki nim Cohen stara się nam pokazać; autor tasakiem z wulgarnego języka spreparował przekrój głupot współczesnego społeczeństwa, wyśmiał stereotypy, przekonania, pokazał jak co poniektórzy są zdesperowani aby "zrobić" karierę, wskazał fetor show businessu i świata mody.

Tańczący penis nie jest tu tylko tańczącym penisem (chociaż cała sala się śmiała przy tej scenie), ale przede wszystkim bodźcem, który nie dość, że pokazuje nam do czego skłonny jest "łowca talentów" aby wypromować dobrze płacącego mu idiotę, to i wskazuje nam przekomiczne reakcje "grupy kontrolnej" na ów obraz.

Jeżeli Ty, drogi widzu, utożsamiasz się właśnie z tą "grupą kontrolną", nie dziwię się, że film nie przypadł Ci do gustu - to po prostu nie jest film dla Ciebie, szyderstwo to nie twoja broszka ;).

Jednak, jeżeli jesteś w stanie przełknąć grubiańską, kiczowatą otoczkę (a nawet ją docenić, jak w moim przypadku), wyniesiesz z tej produkcji więcej, niż z niejednego filmu Almodovara.