W 100% zgadzam się z Przedmówcą !

Odniosłam inne wrażenie. Film na początku jest nudny, dłuży się i w zasadzie do pewnego momentu miałam chęć go wylączyć. Ale z czasem akcja się rozkręca, zaczyna się gra na emocjach. Moment zabicia kolegi przez Sam'a - jak dla mnie punkt przełomowy filmu, od którego widać bardzo dobrze analogie między dwójką braci i kontrast pomiędzy nimi. A jeśli chodzi o zakończenie - idealny moment. Bo wiemy, że Sam przyznał się żonie, nie radząc sobie psychicznie z ciężarem. A jak będzie wyglądało dalsze życie wszystkich bohaterów? Możemy sami się nad tym zastanowić i sami wyciągnąć wnioski. Za to film - według mnie - zyskuje na wartości.

Mi w filmie podobały się te sceny, które nie rozgrywały się w Afganistanie. Czekałem na sceny z Portman, swoją drogą bardzo dobrze zagrane. Moment w którym sam zabija kolegę był mi obojętny. Jakoś tak mało emocji przy tej scenie mi towarzyszyło, powinno przecież być przeciwnie. Nie przekonało mnie to. Za to ogromnie denerwował mnie przez cały film ojciec Sama, nierówno traktujący synów. Szkoda że Sam również powtarza schemat postępowania ojca i podobnie traktuje swoje córki.