Pierwszy raz ten kultowy film Mela Gibsona obejrzałem bodajże w wieku 11 bądź 12 lat i wtedy robił na mnie piorunujące wrażenie. Postanowiłem go obejrzeć ponownie gdyż od tamtej pory czyli 10 lat nie ogladałem go ponownie. Najpierw zaczę od rzeczy,które mi się podobały i podobają od pierwszego momentu obejrzenia. Największym atutem filmu jest rola króla Edwarda Długonogiego,już jako dziecko robiła na mnie wrażenia została zagrana fenomenalnie. oprócz tego sceny batalistyczne oraz scenografia także stoją na dobrym poziomie choć nie fenomenalnym w kilku miejscach widać plastik, jednak generalnie kostiumy oraz scenografia są na dobrym poziomie. jako dziecko wątki miłosne mi się podobały i jesli chodzi o zamordowaną żonę Wallace jak i romans z księżniczką Francuską,jako dorosły człowiek jednak romans ten był nierealny aby dzikus ze Szkocji posuwał dame z najwyższego szczebla monarchi francuskiej i przyszłą królową Anglii. Pomijając juz fakt, iż jest to bujda historyczna nawet nie wypaczenie tylko bujda. Na minusz także rola Roberta Bruce w realu był on zdecydowanym możnym,który wiedział czego chce tutaj z kolei jest po prostu nieudolnym szlachcicem. Sam moment gdy podczas bitwy Wallace zostaje przez niego zdradzony a następnie razem się miotaja na koniu i po odkryciu przez Gibsona prawdziwej tożsamości "czarnego rycerza" jest żenujący, gdyż filmowy Wallace jak i ten prawdziwy najpewniej by go zabił w ten czas. Sama scena pojmania Wallace i jego infantylne zachowanie,polegające na niemal oddaniu się w paszcze lwa jest nierzozumiała gdyż patrząc na przebieg filmu był on ukazywany jako inteligentny strateg. Co do koncówki filmu scena tortur bardzo mi się podba i nie uważam za dziecinne wykrzyknięcie słowa freedom,gdyż rzeczywiście ówczesnym Anglikom pomieszało się w głowie. Ocena za film gdy miałem 10 lat wyniosłaby minimum 9, a dziś gdyby była taka możliwość dałbym siedem i pół gwiazdki.