oczami radzieckiej zabawki uwidziane ti ta ta:

U progu lat sześćdziesiątych atmosfera wokół stilagów rozluźniła się. A rock’n’roll i jazz (chociaż ugrzecznione) stały się normalnym zjawiskiem w radzieckiej popkulturze. Królował wtedy twist, a studentki zaczęły nosić minispódniczki. Twist był jedynym zachodnim tańcem, który mainstream radziecki w latach sześćdziesiątych przyjął z otwartymi ramionami – tak naprawdę nie wiadomo dlaczego. Tylko we wczesnych latach dwudziestych, w miarę liberalnych, można było w restauracjach tańczyć charlestona. Największym idolem tych lat był Muslim Magomajew, pochodzący z azerbejdżańskiego Baku, radziecki Frank Sinatra, a może nawet Elvis, szarmancki brunet z charyzmą. Magomajew był śpiewakiem operowym z doświadczeniem z włoskiej La Scali, który wolał repertuar estradowy i twista. Był niekwestionowanym idolem, dziewczyny mdlały na jego koncertach. Radzieccy kompozytorzy zaczęli wtedy masowo komponować twisty, można je było usłyszeć w kultowych filmach tych czasów, na przykład w komediach Gajdaja takich jak Brylantowa ręka. Radzieckie twisty miały własny styl, były bardziej melodyjne, romantyczne i sentymentalne od zachodnich.

Spacerowaliśmy razem jak zwykle do zachodu słońca, / I jak zwykle było nam mało. / Twoja mama zawołała cię do domu / I musiałem już wracać na dworzec. / Znowu mi uciekła ostatnia elektryczka. / Znowu jak zwykle pójdę po torach do domu, śpiewając.