Dziwna sprawa z tymi filmami z Deanem... Gdyby nie jego kreacja (+ oczywiście legenda), odeszłyby do lamusa już dawno. Wydaje mi się, że szczególnie widać to w „Buntowniku bez powodu”. Poza świetnym początkiem (czołówką i sceną na komisariacie), film rozwija się przewidywalnie, a przy tym dość mozolnie. Mimo że w zakresie tematyki jest to poniekąd dzieło pionierskie, to jednak jego konflikty nie odznaczają się zbytnią naturalnością i wydają się nieco wymuszone...
Natomiast Dean wszystko to uwiarygodnia. Czaruje widza, uwodzi go na swoją stronę. I nie jest tak istotne (choć kogoś może drażnić), że 24-latek gra nastolatka pod opieką rodziców.
Chociaż „Buntownik bez powodu” jest mniej papierowy, niż „Na wschód od Edenu” (tam papierowy był cały II plan), to nie jest jednocześnie tak ważki intelektualnie, ani ciekawy formalnie, jak film Kazana. Radzę go jednak obejrzeć dla Deana, a także dla obrazu czasów, w których powstał (beat generation)... Ciekawe jest także spojrzenie na „Buntownika” jako na wzór kina dotyczącego indywidualnych i zbiorowych problemów młodzieży. Jego echa można odnaleźć w tak różnych filmach, jak „Powrót do przyszłości” Zemeckisa, czy „Nieustające wakacje” Jarmuscha (skądinąd ucznia Raya).