"C'mon c'mon" to kino codzienności, bardzo spokojne i sentymentalne a zatem na marne szukać tu wątków akcji. Spotykamy się z elokwentnym i artystycznym, konkursowym obrazem o czarno-białych barwach, który opisuje historię siostry (Gaby Hoffmann) dziennikarza (Joaquin Phoenix)...i jej dziewięcioletniego syna (Woody Norman). Obraz, choć bez liku fałszu, porusza temat zdawałoby się truistyczny - rodziny, która jest w kryzysie, roli pomocnego krewnego, a także poboczny i równie istotny wątek jego zawodu. Dziennikarz prowadzi wywiady z dziećmi o tym, jak postrzegają współczesną rzeczywistość. Wcześniej zaznaczyłem, że nie znajdziemy tu akcji, ale nic nie mówiłem o emocjach, które bardzo subtelnie przepływają z ekranu na odbiorcę. Z pewnością odpowiada za to doskonałe wyważenie scenariusza, nie ingerujących zdjęć oraz już rzadko słyszanej w mainstreamie (a jak kochanej) muzyki spokojnej (nadal grającej rolę). Całość komponuje się w przepiękne kino, które choć co do metod wychowania być może ma niemałe braki, okazuje się trafiać ponad opiniami w gust angażującego się w historię widza. Emocje jakimi operuje Woody Norman, w których mistrzem jest Phoenix tworzą film jak gdyby wymyślony właśnie pod nich. To nie "Aftersun" (2022) ani "Blisko". Nie znajdziecie tutaj narzuconego czy niezrozumiałego postrzegania, nic tu nie jest wymuszone, po prostu ogląda się obraz, który angażuje, bo może dotyczyć każdego z nas, a sposób jego prezentacji jest niesamowicie przyjemny dla oka (i nie, nie jest w tym przesłodzony!). Naprawdę dawno nie spotkałem się z takim filmem. Polecanko!