Mam kilka przemyśleń na temat tego filmu, głównie dlatego, że słowo "banał" zostało odmienione przez wszystkie możliwe przypadki oraz powtórzone wielokrotnie w opiniach na forum. Śmiem sądzić, że niektórym umknęło z tego filmu coś bardzo ważnego. Czyli to co stoi za tymi banałami. To coś to perspektywa dziecka. To relacja dziecko - dorosły. Relacja zawsze trudna, zarówno dla rodziców jak i innych opiekunów. Nikt nigdy nie jest na to gotowy, nauka przychodzi na gorąco. Myśli dziecka galopują, bywają nieskładne albo i składne, ale również i banalne. Niewinność i banalność jego przemyśleń muszą nieustannie konfrontować się ze skomplikowaną i trudną rzeczywistością. I tu wkraczają dorośli, którzy muszą do tego dziecka dotrzeć, obracając coś w banał, aby dziecko mogło to sobie przetworzyć albo coś przed nim ukryć, bo nie wszystko jest w stanie zrozumieć. Trzeba znaleźć tę równowagę pomiędzy niewinnością, naiwnością, a przenikliwą ale skrywaną obserwacją, bo dzieci dużo widzą. Ten film bardzo dobrze to pokazuje i jest pod tym względem bardzo wiarygodny psychologicznie.

Nie jest to film, który miał powiedzieć coś nowego. Nie każdy dobry film musi być niebanalny. Nawet dorosłym zdarza się zapominać o najprostszych rzeczach, albo sobie nie radzą na polu, na którym inni radzą sobie doskonale i z politowaniem patrzą na tych co np. chodzą do psychologa, a przecież to niby banalne rzeczy. W filmie padają dosyć ważne słowa, że w dzisiejszych czasach jest o wiele łatwiej mówić o emocjach. Jest to prawda i wynika ona z przemian kulturowych, ale czy jest to prawda banalna? Skoro dorośli nie radzą sobie czasami z rzeczami banalnymi (nie nawiązuję tu akurat do fabuły) to znaczy, że w tym temacie zawsze będzie coś do powiedzenia, zwłaszcza kiedy mamy go wyłożyć 9 letniemu dziecku.

Jako kinomani nie musimy być zawsze tacy wielce wyrafinowani czekając na intelektualną ekwilibrystykę. Zawsze pozostawiam sobie miejsce dla czegoś prostego, pozornie banalnego, czułego i dobrze zrobionego, a taki jest właśnie ten film. Dopieszczony wizualnie, świetnie zagrany, wiarygodnie psychologicznie, pełen czułości i tylko pozornie banalny. Rzeźbienie i pielęgnowanie charakterów dzieci to nie jest banalny temat. Od tego zależy przyszłość, o którą w tym filmie dziennikarze pytają właśnie dzieci.