Opowieść toczy się na dwóch płaszczyznach, ale szybko się one przecinają. Cameron jest dzieckiem o zdolnościach telekinetycznych, które w niewiadomych okolicznościach traci ojca. Sam to policjant z długim stażem, który nagle zaczyna zaniedbywać służbę z powodu koszmarów sennych. Wkrótce zostaje mu przydzielona sprawa tajemniczego morderstwa.
Rewelacji nie ma, ale to dość sprawnie zrealizowany b-klasowiec. Twórcom nawet udało się stworzyć intrygującą aurę tajemniczości. Warto też zauważyć że ciekawie wpleciono tu motyw snów i często nie wiemy co jest prawdą, a co jedynie koszmarem. Doceniam też niezłe efekty specjalne, oraz charakteryzację.
Aktorstwo leży niestety na niskim poziomie. Mel Harris radzi sobie nieźle, a młodziutki Scott Curtis w roli Camerona przebija wszystkich dorosłych i wprawionych odtwórców. Niestety prawie przez cały czas obecny na ekranie Cotter Smith jest okropnie drętwy, wypowiada dialogi (swoją drogą też bardzo słabe) z taką sztucznością że odechciewa się film oglądać.
Finał nie zaskakuje, a całość bywa tandetna. Jednak fani kina grozy z lat 80' powinni być usatysfakcjonowani. Film zawiera bowiem odpowiedni klimat, nie jest zbyt długi, dzięki czemu nie męczy oraz tematycznie jest dość oryginalny.