Gdy zobaczyłam pierwszą scenę więźnia podcinającego sobie żyły, od razu zakwalifikowałam ten film do tych, co to nie mogą zaoferować widzowi nic poza brutalnością. Przed oczami stanęly mi sceny z innych filmów "więziennych" gorszego gatunku pełne pozbawionej sensu przemocy itp. I tu popełniłabym błąd. Gdy puściłam go po raz drugi uwagę moją przykuła czołówka filmu. W jego realizacji brały udział nie tylko telewizja komercyjna TELECINCO, CANAL Espana ale także instytucje państwowe jak hiszpański odpowiednik naszego powiatu "Ayuntamiento Zamora". Ayuntamiento Galicia". Więc nie mogło być tak źle, chociaż z drugiej strony to o niczym nie świadczy. Przechodzę do rzeczy w końcu. To czym ten film mnie zaskoczył to niespodziewane zwroty akcji, których się nie spodziewałam (może jestem słabo domyślna).Myślałam, że cała akcja będzie osnuta wokół wydostania nowego klawisza -Juana- z rąk zbuntowanych więźniów. Nic bardziej mylnego. Drugi zwrot akcji, ten najważniejszy, sprawia, że film odcina się od jemu podobnych. Pozatym, mamy tu do czynienia z ostrą krytyką władz więzienia i władz ministerstwa , które nie potrafią sobie poradzić z sytuacją poświęcając Juana i przypadkowo jego żonę dla dobra sprawy. Dla mnie Ci, którzy na początku byli "tymi dobrymi" czyli władze więzienia stali się antybohaterami. A więźniowie (wrogowie publiczni nr 1) ciemiężonymi bohaterami, walczącymi o swoje podstawowe prawa. Złapałam się na tym, że im współczułam.