"Celuloza" to drugi samodzielny film wyreżyserowany przez Kawalerowicza, w którym już objawia swój duży talent do robienia filmów.
Film o którym pisze, to socrealistyczny dramat społeczny, pokazujący dojrzewanie świadości klasowej młodego proletariusza w przedwojennej Polsce. Główny bohater grany przez Józefa Nowaka (który już zawsze będzie mi się chyba kojarzył z rolą ASa w "Hydrozagadce" Kondratiuka) przechodzi przez długą drogę, poprzez różne role społeczne i tła, od rodzącego się ruchu komunistycznego we Włocławskiej fabryce przez sanacyjne wojsko po prace sprzedawcy polis ubezpieczeniowych. W końcu jednak zdecyduje się wsiąść w pociąg i powrócić do macierzystej fabryki by pomóc w walce rewolucyjnej, bo jak mówi napotkana przez niego działaczka komunistyczna: "Są pociągi na które nie wypada się spóźniać".
Jak to w reżyserii filmu socrealistycznego bywa, nie ma miejsca na niedomówienia. I tak główny bohater, jak najbardziej pozytywny mimo potknięć na swojej drodze, nazywa się Szczęsny a czarne charaktery będą tu nosić nazwisko Kleszcz czy też fizjonomią i gestami przypominać będą Hitlera. Bohaterka pozytywna będzie blondynką, a femme fatale czarnowłosą kusicielką o niepolskim nazwisku. Kościół będzie siedliskiem ksenofobii i antysemityzmu (w małej roli dewotki debiutująca w filmie Krystyna Feldman!), a "Ameryką" nazywać się będzie fabrykę, ziemie obiecaną w której panuje wyzysk człowieka i poniżające warunki. I tak dalej i tym podobnie, Jednak wszystko wobec tych odgórnie przyjętych norm jest zrealizowanie wzorcowo, idealnie i bez wpadek. Pozwala to przymknąć oczy na oczywiste przekłamania historyczne i skupić się na może nie wyszukanej, ale napewno porządnej reżyserii.
Losy tego samego bohatera Kawalerowicz kontynuował będzie w swoim następnym filmie pt. "Pod gwiazdą Frygijską"