Z tego co wywnioskowałem po wypowiedziach na tym forum, głównym zarzutem wobec tego filmu jest nierealistyczne zachowanie bohaterów. Szczerze mówiąc przecierałem oczy ze zdumienia czytając takie opinie - bo dawno nie widziałem historii opowiedzianej tak prosto i bezpretensjonalnie.

Cyryl jest wręcz uosobieniem chłopców w jego wieku i z jego historią. Najbardziej ujmujące są jego bezpośrednie i niezapośredniczone reakcje - "jakiś chłopiec próbował ukraść mój rower. Może to ten sam, który ukradł go wcześniej? Jakie miał włosy?". Dlatego trudno mi zrozumieć, jak zdaniem widzów powinna reagować Samanta. Powinna odgrażać się, że odeśle go z powrotem, jeśli się nie zmieni? Powinna obrażać się przy każdym niewłaściwym zachowaniu?

Być może taka reakcja byłaby bardziej "normalna" - w sensie: częściej spotykana. Mimo wszystko potrafię sobie bez trudu wyobrazić osobę, która rozumie, że pewne sytuacje są w pewnym sensie potrzebne, nieodzowne, by zrozumieć pewne rzeczy i że nie wymagają one odwetu. Prawdopodobnie zrozumiał to na sam koniec Cyryl i - mam nadzieję - także kioskarz i jego syn.

Stąd też moja główna wątpliwość - jakie sytuacje we współczesnym świecie powinien przedstawiać film, żeby nie zarzucić mu braku realizmu? Szczególnie, kiedy masowo powstają produkcje, gdzie bohaterowie występują przeciw prawu naturalnemu - czyli na przykład przeciw swojemu życiu - i rzadko kiedy wywołuje to takie reakcje.

Zakończenie jest wspaniałe i daje nadzieję, że Samanta stworzy Cyrylowi piękny dom. Pomimo, że w najbliższych latach Cyryl prawdopodobnie wiele razy nie odbierze telefonu z rozmysłem, albo przedłoży nad nią kolegów. Ogółem film jest niesamowicie dojrzały. Jego główna treść nie jest opowiedziana w dialogach, lecz reakcjach bohaterów - tak samo jak w realnym życiu bardzo trudno otworzyć się i powiedzieć wprost.