Miroslav Janek uczy wychowanków domu dziecka posługiwania się kamerą i zachęca do filmowania środowiska, w którym żyją. Reżyser pokazuje dzieciom różne techniki filmowe nie ograniczając ich do zwykłego odtwarzania rzeczywistości. Wspólnie tworzą animacje, kręcą wymyślone przez siebie skecze i eksperymentują z materiałem filmowym, jednocześnie ujawniając wiele prawd na temat swojego życia.

„Cześć, mamo, jestem w lesie i mój numer telefonu to 021905. Po drodze widziałem leśnych ludzi, bezdomnych, nimfy, pijaków i czarownicę, która dała nam węże. Węże zjedliśmy. Potem poleciałem do domu, gdzie jest początek. Przy stole jakieś duże zwierzęta czymś się zamartwiały. Nagle spojrzałem i ujrzałem w drzwiach panią z opieki społecznej. Uhu poleciał do gwiazd, a potem strzelił straszny piorun. O wypadku samochodowym już nie wspomnę.”