ze względu na 2/3 filmu, który był do rzeczy a nawet mi się podobał. Niestety, po tych dwóch trzecich dotarło do mnie, że coś się zaczyna sypać a film karłowacieje z minuty na minutę. Naprawdę pomysł i pół filmu ciekawe i wciągające, jednak potem doszło do balansowania na krawędzi kiczu, w który się ostatecznie osunął. Koniec był żenujący i z obrzydzeniem patrzyłem na ekran. Jak można zepsuć taki pomysł, jak i dlaczego?

Pomysł na film był haczący - sympatyczna i żywiołowa Ana odkrywa, że w jej umyśle drzemią obrazy z przeszłości. Nie wie początkowo czy to jej sny czy jakieś inne, nieznane zjawiska. Punktem zwrotnym było poznanie w Madrycie, Saida, z którym poczuła się związana niewidoczną a odwieczną relacją - kochała go ponoć od lat. Nie rozumiejąc co się dzieje, zostaje przez swego mencenasa, Justine, przedstawiona hipnotyzerowi, który odkryje przed Aną prawdę o jej życiu. Okazuje się, że nosi ona w podświadomości losy wielu młodych kobiet z historii ludzkości, które umierały w młodym wieku z przyczyn nienaturalnych. Z kolejnych otwierajacych się w hipnozie drzwi widzimy, że była wieszana, gilotynowana, padła ofiarą zwierząt, zginęła od strzał, zadziobały ją sępy etc. Z seansu na seans cofamy się coraz dalej w historii. I tu właśnie nastąpił zgrzyt... Gdzieś się reżyser pogubił i nie sprostał całości, tak że zacząłem się bać, iż cofniemy się do Adama i Ewy. Potem pojawiła się Indianka, która dostrzegła w Anie pra-matkę, która płodzi samych dobrych ludzi i jest nieśmiertelna, zaś sama Ana odkryła, że jej wyśniony kochanek Said był w poprzednim życiu jej synem, nie zaś mężem. Film stał sie po prostu beznadziejny. Nagle ni z gruszki ni z pietruszki wyskoczył jeszcze fragment o Iraku i wojnie, którą ponoć rozpętał jeden człowiek, na którym nasza bohaterka postanowiła się odegrać. Ze zdzwienia przecierałem oczy, bo to jakby inny film niż ten, który się zaczął. I tak jak sądziłem, że to będzie "Coś", skończyło się na takim "cuś" na co patrzeć nie można. Brrrr....