Zaczyna się z obiecującym szkieletem: były więzień Nolan dostaje wcześniejsze zwolnienie w zamian za zdradzenie swoich dawnych mocodawców i próbuje odbudować relacje z byłą partnerką oraz poznać córkę, której nigdy nie widział, podczas gdy na jego głowę ciąży wyrok śmierci ze strony zemszczonych gangsterów. Tło świąteczne i miejski, brudny klimat St. Louis daje potencjał na przejmujący neo-noir o alienacji, odkupieniu i cenie lojalności. Niestety film nie potrafi utrzymać tego potencjału w spójnej formie.

Na plus można policzyć autentyczność niektórych relacji, chemia między postaciami, szczególnie w momentach cichej, intymnej próby odbudowy więzi, ma chwilami prawdziwe znaczenie. Garland Scott jako Nolan ma momenty, w których potrafi być zarazem twardy i podatny na ludzkie błędy, a otoczenie tych postaci (w tym postacie drugoplanowe jak Stitches czy Mitzie) czasem wyrównuje nierówności narracyjne. Są też fragmenty reżyserskie i wizualne, które pokazują, że twórcy chcieli znaleźć równowagę między gwałtowną dynamiką a powolnymi, refleksyjnymi chwilami, czasem to działa, czasem rozjeżdża się tonalnie.

Główny problem leży w nierównym rytmie i braku konsekwentnej głębi. Krytyczne momenty emocjonalne nie zawsze są odpowiednio przygotowane, a napięcie, które powinno narastać wraz z zagrożeniem dla Nolana, często ginie w zbyt długich przestojach albo przeskakuje bez wyraźnego uzasadnienia. W rezultacie widz ma wrażenie, że ważne decyzje są sugerowane zamiast przeżywane, film opowiada o ciężkich konsekwencjach, ale nie daje widzowi pełnego doświadczenia ich nośności.