"Chopin: Pragnienie Miłości" to biograficzny film o życiu Fryderyka Chopina na emigracji i nie przedstawia w żadnym wypadku żadnego pragnienia miłości, ale słabego, aroganckiego, egoistycznego, egocentrycznego, obojętnego na cierpienia innych wirtuoza-świra. Jeśli Chopin rzeczywiście taki był to, a przecież to film kręcony przez polaków, to inaczej o 180 stopni sobie go wyobrażałem. Jaki by nie był, nie to zadecydowało o mojej ocenie. Film, szczególnie w pierwszej połowie, był wyjątkowo beznadziejny technicznie. "Wyjątkowo", bo zdecydowana większość polskich filmów jest beznadziejna pod tym kątem, ale tutaj niezrównanie można dostrzec zbyt szybkie tempo narzucone przez niewłaściwy montaż. To tak jakby oglądać coś w przyspieszeniu x1.25. Oprócz tego dialogi są jakby poucinane w połowie - znów ukłony w stronę montażysty. Udźwiękowienie... nawet mi się nie chce o tym pisać, ale napiszę: postsynchronizacja jak w filmach chińskiej produkcji z amerykańskim dubbingiem. Dialogi jak szepty, a muzyka (piękna, bo to przecież Chopin) jak pierd*lnie to pobudzi sąsiadów z bloku obok. Reasumując, nie odbiegamy tu od standardowych dla polskiej kinematografii nieprawidłowości.