Na tej liście nie powinno zabraknąć Felliniego (Osiem i pół) i braci
Quay (Instytut Benjamenta)

wiesz co. wiem, że to wszystko wielcy rezyserowie (a może reżyserzy:)), ogladałem wszystkie te wielkie filmy na zajęciach (bo takie dziwne studia kończyłem). ale dzis nie wziąłbym sie po raz drugi za tarkowskiego, czy antonioniego. twory bergmana tez sprawiają, że miałbym ochote otworzyc sobie żyły po kolejnym jego dziele (bergman jest tylko przykładem, jest wielu innych równie ciężkich). mam dużo szacunku dla tego co zrobili, i mnie też wkurza jak pokolenia popcornowe podniecają sie szmirami, plując na inteligentne kino. Ale stwierdzam (po latach), że najchętniej ogląda mi sie po raz drugi i trzeci filmy "wesołe" i niosące ze sobą optymizm. natomiast te wszystkie "dołujące" arcydzieła odstawiam na bok, mimo iż kiedyś oglądałem je z przejęciem i cieszyłem sie, że obcuję ze sztuką najwyższych lotów. Passoliniego też uważało sie za genialnego twórce (choć może troche chorego na umysle), ale dziś jakos nikt, poza wąskimi kręgami, nie pasjonuje sie jego sztuką; myslę że kiedyś zapomni sie o wspominanych (i nie wspominanych) przez ciebie gigantach kina. taka kolej rzeczy, świat psieje. i nie da sie odpowiedzieć na pytanie: dobre to, czy złe? tak po prostu jest. kiedyś szubert był uważany przez fanów beethovena, za frywolnego młodzika, którego nie da sie słuchac, bo jest zbyt nowoczesny:)
pozdrawiam

Po seansie "Cichego światła" jestem bardziej świadomy, o jaki mistycyzm chodziło. Choć może nie wszyscy są starymi mistrzami, ale dodaję bez wahania do tej listy:
"Powrót" i "Wygnanie" Zvyagintseva,
do tego Kim Ki Duk, zwłaszcza "Wiosna, lato...,
"Wielka cisza" też,
we fragmentach - Herzoga "Spotkania na krańcach świata"
trochę "Babel".
Poza tym wydaje mi się, że "Katedra" - Bagińskiego, a bardziej muzycznie: Baraka i filmy Godfreya Reggio

Sweetgrass
Atanarjuat, biegacz
Hunger(2008)

Ostrov (Wyspa)

kjsdfcjsknd;jkbsasfjkn;dsjnsbskjnansdfkja