Byłam, zobaczyłam i napiszę.
Trochę nęka mnie, decyzja autorki i osób na nieszczęście chcących jak najwierniej przekalkować książki na ekran, co do tytułów. Wydaje mi się, że mogłoby/powinno być raczej na odwót; Najpierw poznajemy Christian'a z tej ciemniejszej strony jako nie znoszącego sprzeciwu - srogiego "Pana i władcę", który uznaje tylko sadomaso. A dopiero tutaj, jego inne oblicze/a-twarz: cierpiącego z tęsknoty, szalejącego z miłości, oddanego sługę i potulnego jak baranek, "Uległego". Co do gry Jamie'go i Dakoty, podobnie jak w poprzedniej części - a nawet jeszcze bardziej. Nie można żadnym sposobem wyczuć tej chemii, a wypowiedzi którymi się wymieniają, są płytkie jak woda w kałuży. Szczególnie bolesne jest też dla mnie to, że nie było ani w filmie, tak jak w ogóle nie ma nawet na płycie z soundtrackiem, kawałka Black Eyed Peas "Just Can't Get Enough"